ფსიქოლოგი ნათია ფანჯიკიძე სოციალურ ქსელში ახალ პოსტს აქვეყნებს.
„დიდი ხნის ფრენდი რომაა შენი და ამიტომ მშობლიური, ყოვლად კეთილი განწყობა გაქვს, მაგრამ საქმით არ გადაკვეთილხართ არცერთხელ და რამე საკაცობრიო თემაზეც პირადი დიალოგიც არასდროს გამართულა, პირად მიმოწერაში შეიძლება ერთხელ, ან ორჯერ დღესასწაული მოულოცავს მხოლოდ, ხოდა ერთხელაც, ფრენდობის მეასე წელს რომ მოგდის არადღესასწაულზე მესიჯი – როგორა ხარ? ფიქრობ, ალბათ რამე საგნობრივი უნდა მოაყოლოს ამას და კარგადო პასუხობ (იქნებ ღირსიცაა მოუყვე როგორა ხარ, მაგრამ ასე კარგად არ იცნობ, რომ იცოდე რისი ღირსია და მობილიზდი, რომ მისი სატკივარი მოისმინო და შენსას არ ახვევ) შენ როგორთქო (ზრდილობიანიც ხარ ამავდროულად და მოკითხვას უბრუნებ) კარგადო, ისიც გპასუხობს. მოგეცეს ლხენა, გაიფიქრებ გულში, რადგან დიალოგი აშკარად დასრულებულია. თენდება მეორე დღე – როგორა ხარ? ისევ მოგდის მესიჯი. ფიქრობ, ვინ იცის, გუშინ არ ეცალა და ახლა განეწყო, რამე გაგიზიაროს, რაც სტკივა და კარგადო, ისევ პასუხობ და შენ როგორო, ჩასცქერი მონიტორს მზრუნველი თვალებით. მეც კარგადო, კვლავ ბედნიერად გიღიმის. ამის მერე თენდება ათი, თორმეტი, ოცდაექვსი დღე და როგორა ხარო, ყოველ დილას გწერს მამლის ყიყლიყოსავით, ხომ არ იცით, რაშია საქმე? ფერი არ მოწონს ჩემი ბოლო დროს და ჯანმრთელობას მიმოწმებს სავარაუდოდ? ეს-ესაა თავი ძლივს შევიკავე, მიმეწერა, მთლიანობაში არამიშავს, მაგრამ ბუქნებს რომ ვაკეთებ, მუხლები მიჭრაჭუნებს ცოტა, ალბათ ასაკობრივიამეთქი.
დილა მშვიდობისათ“