გთავაზობთ დეკანოზ თეოდორე გიგნაძის ქადაგებიდან ამონარიდს:
“როგორ მივხვდე მე ახლა, ჯანმრთელი ვარ თუ არ ვარ ჯანმრთელი, როგორ ვუყურებ მე ამ სამყაროს – ვნებიანად ვუყურებ თუ არავნებიანად, ამით ვლინდება ჩემი სულის სიჯანმრთელე.
ეს ვნებიანობა ვლინდება იმაში, როცა მე იმ ხუთ გრძნობას ვერ ვაკონტროლებ, ვერ ვაკონტროლებ, ყველამ ვიცით ეს, აბა რას ვაკონტროლებთ? თვალს ვერ ვაკონტროლებ, ენას ვერ ვაკონტროლებ, სიამოვნებისაკენ საშინლად მიდრეკილები ვართ, ამბიციებს ვერ ვაკონტროლებთ, პატივმოყვარეობას ვერ ვაკონტროლებთ, რამეს ვაკონტროლებთ? ჩვენ გონებას, აზრებს, ვერაფრეს ვერ ვაკონტროლებთ, რითაც ჩვენ სამყაროს აღვიქვამთ და შევიმეცნებთ, რითაც ჩვენ ურთერთობა გვაქვს სოციუმში, ამ ყველაფერს ჩვენ ვერ ვაკონტროლებთ, ჩვენ ამ ყველაფრის ტყვე ვართ, ცოდვის ტყვე ვართ
– საბოლოო ჯამში ეს ცოდვაა.
ანუ ჩვენ ავად ვართ სულიერად და რომ ვერ ვაკონტროლებთ, ჩვენ ამით ცხოველებს ვგავართ, ცხოველებს, ანუ წამმართველი ჩვენი ნებისა არის, აი, ეს არაჯანსაღი დამოკიდებულება ამ სოფეთან, რომელიც ცხოველისთვის ჯანსაღია, მაგრამ არა ადამიანისათვის, ეშმაკისათვის ნორმალურია, მაგრამ არა ადამიანისათვის, და ჩვენ სწორედ ეს დამოკიდებულება გვაქვს, ამიტომ ამ ჩვენს არაჯანსაღ, ვნებიან დამოკიდებულებაში სამყაროსთან, რომელიც ვლინდება იმაში, რომ ჩვენ ვერ ვაკონტროლებთ ჩვენი შემეცნების ორგანოებს, ვლინდება ჩვენი ავადმყოფობა სულიერი და სანამ ჩვენ სულიერად ავად ვართ, მანამდე ჩვენ ნამდვილი ქრისტიანები არ ვართ, როცა ჩვენ ოდესმე შევძლებთ ყველაფრის ამის კონტროლს, დარეგულირებას და ხელში აყვანას,აი, სწორედ მაშინ გავხდებით ჩვენ ნამდვილი ქრისტიანები. თუ ჩვენი გრძნობის ორგანოებს ხელში ავიყვანთ, ამით ჩვენ გავხდებით მეუფენი მთელი სამყაროსი,როგორადაც ჩვენ ვართ შექმნილნი, ადამიანი არის გვირგვინი ქმნილებისა.”