„იმედს ვიტოვებ, რომ როდესმე ისევ შევხვდებით ერთმანეთს, გემშვიდობებით, იძულებითი აუცილებლობიდან გამომდინარე“ – ასე დაემშვიდობა წლების წინ საკუთარ ტელემაყურებელს ჟურნალისტი ქეთი მითაიშვილი. 90-იანი წლების ტელევარსკვლავი სახელმწიფო ტელევიზიაში, „მოამბის“ წამყვანი გახლდათ.
მძიმე სოციალური პირობების გამო მან ქვეყანა დატოვა და ოჯახის გადასარჩენად შეეთებულ შტატებში გაემგზავრა.
პროფესიული და პირადი წარმატებებით განებივრებული ქალისთვის, ეს რისკიანი გადაწყვეტილება იყო. თავიდან ფიქრობდა, რომ დროებით წავიდოდა, მაგრამ როგორც იტყვიან ხოლმე, დროებითი ხშირად დაუსრულებლად გრძელდება…
ქეთი მითაიშვილი, ყოფილი ტელეწამყვანი:
– 1999 წლის 17 მაისს, ღამის „მოამბეში“, გადაწყვეტილება მივიღე და მაყურებელს დავემშვიდობე. ამით საკუთარი პატივმოყვარეობა დავიკმაყოფილე, რადგან ვიცოდი, რომ ჩვენი ბედი ფაქტობრივად გადაწყვეტილი იყო. ჩვენ ტელევიზიიდან სხვადასხვა რედაქციებში უნდა გადავენაწილებინეთ, რაც ჩემთვის სამსახურიდან წასვლის ტოლფასი იქნებოდა. ამიტომაც, გადავწყვიტე დავმშვიდობებოდი მაყურებელს და მეთქვა – იცით რა, თქვენ კი არ მიშვებთ, მე მივდივარ პირველი. არავინ არაფერი იცოდა, შოკირებულები იყვნენ. მეკი ვგრძნობდი, რომ ცრემლები მომდიოდა. ეკრანზე 22 წელი ვიყავი…
„სულ მაქვს დანაშაულის შეგრძნება და სულ თავს ვიმართლებ, მაგრამ რატომ, არ ვიცი. მე ხომ იქ წამებაში მხდებოდა სული და დღემდე ასეა, უბრალოდ, ამას არავის ვაჩვენებ, არც ვიტყვი და არც გავაშიშვლებ ყველაფერს. არც არის საჭირო, იმიტომ, რომ ყველამ ძალიან კარგად ვიცით, თუ რისთვის ვართ იქ წასულები, მე რომ იქ ტელევიზიის თავმჯდომარედ არავინ დამნიშნავდა, ცხადია. თუმცა, მქონდა შემოთავაზება და შანსი, რომ რუსულ არხზე მემუშავა – „არ ტივი ენ“-ში. ჩამწერეს კიდეც. ჩვენი თანამშრომელი, ნიკო ნადირაშვილი მუშაობდა იქ. მან წამიყვანა, აღფრთოვანებულები დარჩნენ და რამდენიმე ხანში დადებითი პასუხითაც დამირეკეს, მაგრამ ჩემდა სამწუხაროდ, საბუთები ბოლომდე წესრიგში არ აღმომაჩნდა – ოფიციალურად მუშაობის უფლება არ მქონდა… ვფიქრობდი, 6 თვეში დავბრუნდებოდი საქართველოში. ამ გადასახედიდან სულ სხვანაირად ჩანს იქაურობა. წარმოდგენა არ მქონდა, ეს რასთან იყო დაკავშირებული. სამი-ოთხი თვე უმუშევარი ვიყავი. იმ პერიოდში მამა გარდაიცვალა, ისე დაასაფლავეს ვერ ჩამოვედი. მე იქ საკმაოდ რთული გზა გავიარე… უდიპლომო ექთანიც ვარ, ექიმიც და ყველაფერი ერთად. ყველაფერი ვიცი, იმის შესახებ, რასაც ადამიანის მოვლა ჰქვია და რაც ჩემთვის ჩინური ანბანივით იყო. მოვლა ჩვენ შვილებისა ვიცით, მედიცინაშიც ჩახედულები ვართ, როდესაც მათ ვზრდით, მაგრამ აქ სხვა ადამიანს ეხებოდა საქმე. ბევრი ისეთი რამის სწავლა მომიხდა, რაც ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო. ხშირად ვხუმრობ, დიპლომი რომ მქონდეს, ალბათ, ექიმად ვიმუშავებდი, რომელიმე საავადმყოფოში-მეთქი. იქ მეძახდნენ კიდეც – დოქთარ ქეითი-ს. რას იზამ – „ირონია სუდბი“. ხანდახან ამით ვიმშვიდებ თავს, – მე ხომ იმისთვის წავედი, რომ შვილებისთვის ხვალინდელი დღე მომეწყო“.
პრაიმტაიმი (არქივი)