უამრავი ადამიანია მომსწრეა მამა გაბრიელის (ერისკაცობაში გოდერძი ვასილის ძე ურგებაძე) ცხოვრების დროინდელი თუ გარდაცვალების შემდგომ აღსრულებული სასწაულებისა. წლების წინათ სამთავროს დედათა მონასტერში მისული მე და ჩემი მეგობარი ერთი საოცრების მოწმენი თავადაც აღმოვჩნდით.
სამთავროს დედათა მონასტერში დედა პარასკევას უნდა შევხვედროდით, რომელიც სიცოცხლის ბოლო წლებში უვლიდა მამა გაბრიელს და მასთან ინტერვიუ ჩაგვეწერა. ცხადია, შევხვდით. ჩვენი საუბარი ბერი გაბრიელის საფლავთან მიმდინარეობდა, თუმცა მანამდე, სანამ საუბარს დავიწყებდით, საფლავთან ყოფნა საკმაო ხანს მოგვწია, რადგან დედა პარასკევა დაკავებული იყო: კანდელიდან ზეთს უსხამდა საფლავზე რწმენით მისულ ხალხს. იმ დღეს საშინლად ციოდა – ლამის გავიყინეთ. დედა პარასკევამ შეგვამჩნია და გვითხრა, საფლავთან ახლოს მოდით, აღარ შეგცივდებათო. მივედით და… მამა გაბრიელის საფლავიდან საოცარი სითბო მოდიოდა!.. ეს მართლაც სასწაული იყო, რომელიც საკუთარ თავზე გამოვცადეთ.
ჩვენი მონასტერში ყოფნის დროს, იქ მოსულმა ახალგაზრდამ მამა გაბრიელის წინასწარმეტყველების შესახებაც მოგვიყვა, რომელიც საკუთარ თავზე ჰქონდა გამოცდილი. ერთხელ, მონასტერში მისულს, მამა გაბრიელმა თურმე უთხრა, ცოტა ხანს მოიცადე, არ წახვიდე, თორემ გცემენო. მან არ დაუჯერა და ეკლესიის კარიბჭეს გასცდა თუ არა, იქვე მოქეიფე ხალხი დაინახა და უთხრა, ამ ტერიტორიაზე ღრეობა არ შეიძლება და დაიშალეთო. ნასვამები რას დაუჯერებდნენ?! პირიქით, ჩხუბი დაუწყეს და მალე ახალგაზრდა ნაცემი მიბრუნდა ეკლესიაში…
***
მამა გაბრელი ძალიან უცნაური ბავშვი ყოფილა. დედა პარასკევამ მისი დების ნაამბობიდან გამომდინარე გვითხრა, რომ თურმე თავის ტოლ ბავშვებთან არც კი თამაშობდა, კენჭებისგან ეკლესიებს აშენებდა, შიგ თოჯინებს სვამდა და ამბობდა, ეს ეკლესიაა, თოჯინები კი – ხატებიო, არადა ამ დროს ეკლესიაში ნამყოფიც კი არ ყოფილა და ცხადია, არც ხატები ექნებოდა ნანახი… სახარებაც საოცარ ვითარებაში შეუძენია…