მეწყრებისა და ღვარცოფების თვალსაზრისით, საქართველო მაღალი რისკის ზონაა. ოფიციალური ინფორმაციით, საქართველოში 53 ათასი მეწყრული უბანი და 3000-მდე ღვარცოფსაშიში მდინარეა აღრიცხული, მაშინ, როდესაც აზერბაიჯანში, რომელიც საქართველოზე დიდია, სულ 9 ათასი მეწყრული უბანია, სომხეთში კი – 3800. დღეისათვის საქართველოს ტერიტორიის 70% მეტ-ნაკლებად საშიშ ზონაში იმყოფება. ყველაზე უფრო მოწყვლად ზონაშია აჭარა. სტიქიურად საშიში უბნები ყველა გეოგრაფიულ ზონას მოიცავს და ყველა რაიონში სხვადასხვა პროცესი ვითარდება. გეოლოგების დახმარებით შევეცადეთ დაგვედგინა, სტიქიურად ყველაზე საშიში ტერიტორიების ათეული.
1. აჭარა. “აჭარა ყველაზე მჭიდროდ დასახლებული რეგიონია. ერთ კვ.კმ-ზე 500 კაცზე მეტი მოდის, რაც ძალიან მაღალი მაჩვენებელია. ამასთან, აჭარა მცირემიწიანია, რის გამოც მიწა გეოლოგიურად ზედმეტ დატვირთვას იღებს. ეს კი იწვევს მეწყრებს, ღვარცოფებს, ეროზიულ პროცესებს. აჭარა მხოლოდ მეწყერსაშიში ზონა არაა, იქ ხშირია ღვარცოფები, მდინარეებისა და ზღვის ნაპირების გარეცხვა. მეწყერი ღვარცოფების წარმოქმნას განაპირობებს. აჭარაში 10 ათასი მეწყერია აღრიცხული. რთული მდგომარეობაა შუახევში, ხულოში, ქედაში, ქობულეთში, ხელვაჩაურში. აქ, ძირითადად, ღვარცოფები და მეწყერსაშიში უბნებია. ეს რთული რაიონია და მუდმივ მონიტორინგს საჭიროებს. საშიშროება ემუქრება ბათუმსაც: ზღვის სანაპირო ზოლი მუდმივად ირეცხება, რადგან ჭოროხი გადაკეტილია და აღარ კვებავს ზღვას (თურქეთის ტერიტორიაზე რამდენიმე კაშხალი შენდება). არადა, მდინარეებს შემოჰქონდათ ზღვაში ძირითადი მასალა, რომელიც ქობულეთამდე აღწევდა და ნაპირს კვებავდა. ეს პროცესი სასწრაფოდ უნდა შევაჩეროთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში ქალაქი აღარ იქნება”.
2. რაჭა-ლეჩხუმი. “რაჭა-ლეჩხუმი აქტიური მეწყერსაშიში ზონაა. ურთულესი დასახლებული პუნქტია ცაგერი. რასაც განაპირობებს მისი რელიეფური თავისებურება, კლიმატური პირობები.
რელიეფიდან გამომდინარე, რაჭაში არა მხოლოდ მეწყერი, ღვარცოფებიც ხშირია. სამი წლის წინ ონის რაიონში სოფელ გლოლისა და კურორტ შოვის ტურბაზის დამაკავშირებელი ხიდი მდინარე დღვიორაზე ჩამოწოლილმა ღვარცოფმა დაანგრია. ღვარცოფმა წაიღო ტურბაზის რამდენიმე კოტეჯიც, დატბორა ნაპირთან მდებარე რამდენიმე საცხოვრებელი სახლი.
საშიში ადრიანი გაზაფხული და შემოდგომაა. ამ დროისთვის უკვე არსებობს დასკვნა, თუ სად რა მდგომარეობაა. შემდეგ ჩვენი რეკომენდაციები ეგზავნება მთავრობას, რა და როგორ უნდა გაკეთდეს, თანხები არამიზნობრივად რომ არ დაიხარჯოს, უნდა ვიცოდეთ, სად რა სახის მეწყერი გვაქვს. მეწყრული მოვლენების გააქტიურება საქართველოს მიწების განადგურებას გამოიწვევს. ასეთ ტერიტორიებზე მდებარეობს, როგორც საცხოვრებელი სახლები, ასევე სტრატეგიული ობიექტები და ისტორიული ძეგლები. ჩვენს მემკვიდრეობას კი გაფრთხილება უნდა”.
3. კახეთი. “მთელი კახეთი მეწყერსაშიშ ზონაშია. გეოლოგიური პირობებისა და რელიეფიდან გამომდინარე, რისკის ქვეშაა ყვარელი. ღვარცოფსაშიში რაიონია საგარეჯო. რამდენიმე წლის წინ თელავის რაიონის სოფელ თეთრწყლებში ჩამოწოლილმა მეწყერმა ელექტროენერგიის საყრდენი ბოძები წაიღო. კახეთს ბოლო წლებში სტიქიამ შეუტია. შარშან ამ რაიონმა მილიონობით ლარის ზარალი ნახა. კახეთში განსაკუთრებით ღვარცოფებია საშიში. მუდმივად საფრთხის წინაშე დგას ყვარელი, რადგან დურუჯი ძალიან საშიში მდინარეა. ადიდებულმა მდინარემ არაერთხელ დაატრიალა უბედურება ყვარელში. წითელ წიგნშია შეტანილი 200-ტონიანი დურუჯის ლოდი, როგორც ბუნებრივი ფენომენი, რომელიც მდინარემ 1896 წელს გამორიყა ყვარელში. კახეთს მუდმივი მონიტორინგი ესაჭიროება, რომ ვიცოდეთ, როგორი ტიპის მეწყერთან გვაქვს საქმე, ამის მიხედვით განვსაზღვრავთ რა ღონისძიებები უნდა გავატაროთ.