“ტაბულას” დამფუძნებელი თამარ ჩერგოლეიშვილი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს.
“გენდერულ სტერეოტიპებზე ერთ სასაცილო ისტორიას მოვყვები.
ზოგადად, მე არ მახსოვს ჩხუბს შევსწრებოდი და გამშველებლის ფუნქცია ამეღო – როგორც წესი, მხარეს ვირჩევ და მეც ვჩხუბობ (“ც”თავმდაბლობისთვისაა).
2013-14 წელია და მე და გიგა ამერიკაში მივფრინავთ.
რასაკვირველია გაფრენამდე ცოტა ხნით ადრე მივედით თბილისის აეროპორტში, საზღვარზე დიდი რიგი დაგვხვდა და ჩავდექით.
დიდად რიგი არ გვანაღვლებს – ბარგი ჩაბარებულია, უჩვენოდ შანსი არაა გაფრინდეს (ბარგის ბორტიდან მოხსნას უფრო დიდი დრო დასჭირდებოდა).
ჩვენ წინ ოჯახი დგას, 17-18 წლის ბიჭს აცილებს 4 ადამიანი – თურქიშით მიფრინავს ის.
ჩვენ ლუფტანზათი და უფრო ადრეა ჩვენი რეისი და მარტო ჩვენ არ ვართ მგზავრები – სხვებიც რიგში დგანან.
რაღაც დროს ლუფთანზას თანამშრომელი გამოვიდა და მგზავრების შეყვანა დაიწყო.
თან ბოდიშს უხდიდა რიგში წინ მდგომებს და უხსნიდა, რომ მათი რეისი მოგვიანებითაა და ჩვენი უკვე უნდა გაფრინდეს.
მოვიდა ჩვენამდეც – მიუახლოვდა ჩვენ წინ მდგარ ოჯახს, რომლის თავკაციც ნახევარი საათი ჩვენ წინ იდგა და მტრედივით ღუღუნებდა, მაგრამ ლუფთანზას მომცრო ტანის ელენეს დანახვაზე მგლად იქცა და დაუწყო ღრიალი, რომ ჩვენ ის “9 წელი გველოდა” – აი სხვებთან რომ ბულკია და მომსახურე პერსონალთან რომ იწყებს ბლატაობას, მაგ კატეგორიიდან იყო.
გიგამ დაინახა, რომ მის გამო, სრულიად არაფერ შუაში მყოფ ადამიანს შეურაცხყოფას აყენებენ და ამ კაცს მხარზე ხელი დაუკაკუნა – მგონი ჩემთან გაქვს საქმე და არასწორ მისამართზე ხარო.
როგორც წესი, ასეთ კვერცხებს მოლოდინი აქვთ ხოლმე, რომ უსიამოვნებას მოერიდები და არ შეიმჩნევ (არ იციან, ჩვენი middle name რა არის), ამიტომ ძალიან შეცბა.
ნუ დაიწყო გარჩევა, ხმამაღალი საუბარი ისა ესა ….
ვდგავარ, ვდგავარ, ვდგავარ …
მომწყინდა….
უცებ, არ ვიცი საიდან მოვიგონე მაგრამ, მოვიმარჯვე ჩემი წვეტიანი იდაყვი, მივუტანე იმ კვერცხს სახესთან და დავემუქრე, რომ თუ ხმას არ ჩაიგდებდა, სახეს გავუნგრევდი.
ჩამოვარდა სამარისებური სიჩუმე.
ის კაცი, თავისი ოჯახიანად, სადღაც აორთქლდა.
გიგამ თავისი მონგოლოიდური თვალები ისე დაჭყიტა, თითქოს ორი ლურჯი მთვარე შემომცქეროდა ზეციდან.
მეთქი don’t even try to ruin my party!!!!
15 წუთი მეჩხუბა გენდერულ სტერეოტიპებზე! რომ მე არაფერს ვაღიარებ! რომ მე არანორმალური ვარ!
მერე მიხვდა, რომ ზედმეტად მხიარულად ვიყავი იმისთვის, რომ შეგონებებით გავებრაზებინე.
ის ჩხუბობდა, მე – ვიცინოდი.
ადგა და გამებუტა.
ატლანტის ოკეანემდე გაძლო და მერე მოსწყინდა ჩემნაირ სიხარულთან გაბუტვა და შემირიგდა.
ასე გამომადგა წვეტიანი იდაყვი.
ჭირი იქა, ლხინი აქა”