“ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რო­გო­რი დღე­ე­ბი გა­და­ვი­ტა­ნე” – ნინი შერმადინის ემოციური მიმართვა

2020 წელი უმ­ძი­მე­სი აღ­მოჩ­ნდა ნინი შერ­მა­დი­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში. მომ­ღე­რალს აპ­რილ­ში მამა და­ე­ღუ­პა, დე­კემ­ბერ­ში დედა. შერ­მა­დი­ნი წლე­ბია, რაც ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს. მისი გო­გო­ნა, მა­რი­ა­მი ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან იზ­რდე­ბო­და. მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა პირ­ველ ჩა­კეტ­ვას და­ემ­თხვა, მა­შინ ქვეყ­ნებს შო­რის ფრე­ნაც კი აკ­რძა­ლუ­ლი იყო… დედა რომ და­ე­ღუ­პა, სა­ღა­მოს უკვე სამ­შობ­ლო­ში მოფ­რი­ნავ­და.

ახლა ნი­ნის იმე­დი აქვს, რომ თა­ვის ერ­თა­დერთ ქა­ლიშ­ვილს მალე წა­იყ­ვანს ამე­რი­კა­ში. უმ­ძი­მე­სი დღე­ე­ბის გა­და­ტა­ნის მი­უ­ხე­და­ვად კი ამ­ბობს, რომ არ გა­ბო­რო­ტე­ბუ­ლა და მად­ლი­ე­რია, რომ მძი­მე დღე­ებ­ში უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი და­უდ­გა გვერ­დით.

“ვერ წარ­მო­იდ­გენთ მე რო­გო­რი დღე­ე­ბი გა­და­ვი­ტა­ნე. ღმერ­თმა არ გა­მო­აც­დე­ვი­ნოს არა­ვის. მა­მა­ჩე­მი ნო­დარ შერ­მა­დი­ნი ყვე­ლა­ზე კე­თი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე კაცი იყო, ვი­საც კი დე­და­მი­წა­ზე ვიც­ნობ. მსგავ­სი სუ­ლი­ე­რად სუფ­თა ადა­მი­ა­ნე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ. ბო­ლომ­დე ბავ­შვი ცხოვ­რობ­და მას­ში. ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოს­დი­ო­და – ეს იყო მი­წას­თან მუ­შა­ო­ბა, მშე­ნებ­ლო­ბა, მან­ქა­ნის მარ­თვა, კუ­ლი­ნა­რია და რაც მთა­ვა­რია., ძა­ლი­ან მა­გა­რი მა­მო­ბა შე­ეძ­ლო. ყვე­ლა ასაკ­ში ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი იყო. მა­ღა­ზი­ა­შიც კი არ დავ­დი­ო­დი მის გა­რე­შე. რო­დე­საც ვე­ტყო­დი, მამა, წა­მო­დი, წა­ვი­დეთ, სი­ტყვა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი არ მქონ­და, რომ უკვე მზად იყო და მან­ქა­ნა­ში იჯდა. ბავ­შვი­ვით უხა­რო­და რა­მეს რომ ვთხოვ­დი.

მა­მა­ჩე­მი ჩემი შვი­ლის­თვის მა­მაც იყო, ბა­ბუ­აც, დე­დაც და ძმა­კა­ციც. მისი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ თე­ბერ­ვალ­ში გა­ვი­გეთ. თურ­ქეთ­ში გა­და­ვაფ­რი­ნეთ და ექ­ვსი თვე მოგ­ვცეს დრო. ვუ­ყუ­რებ­დი რენტგე­ნის სუ­რათს და არ მჯე­რო­და, რა­საც ვხე­დავ­დი. მა­მას დი­აგ­ნო­ზი ფილ­ტვის ავ­თვი­სე­ბი­ა­ნი სიმ­სივ­ნე იყო, მე­ო­თხე სტა­დი­ა­ში. აპ­რილ­ში წა­იყ­ვა­ნა უფალ­მა თა­ვის­თან. ეზი­ა­რა და მისი ბოლო სი­ტყვე­ბი იყო – სა­დი­დებ­ლად უფ­ლი­სა. ვნე­ბის კვი­რა­ში წა­იყ­ვა­ნა უფალ­მა თა­ვის­თან… მო­ნატ­რე­ბა ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლია, მაგ­რამ ვიცი, რომ იქ უკე­თეს ად­გი­ლას არის

სამ­წუ­ხა­როდ, მე ვერ მო­ვა­ხერ­ხე მა­შინ ჩა­მოს­ვლა. სა­ზღვრე­ბი და­კე­ტი­ლი იყო და ფრე­ნე­ბი აკ­რძა­ლუ­ლი, უკვე პან­დე­მია იყო გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი. ასე შო­რი­დან ვი­ტი­რე მამა, მაგ­რამ არ მინ­დო­და, რომ დე­დას ენა­ხა რო­გორ გან­ვიც­დი­დი. პი­რი­ქით, ვამ­შვი­დებ­დი, იქ უკე­თე­სა­დაა და ყვე­ლა იქ წა­ვალთ-თქო. დე­დას ვამ­ხი­ა­რუ­ლებ­დი, ვა­ცი­ნებ­დი, ბევ­რს ვე­ჭო­რა­ვე­ბო­დი, ვიხ­სე­ნებ­დით მა­მი­კოს, რო­მელ­საც სას­წა­უ­ლი იუ­მო­რი ჰქონ­და, კა­ხუ­რი და მთი­უ­ლი­უ­რი ერ­თად. ასე მე­გო­ნა მარ­ჯვე­ნა ხელი მო­მაჭ­რეს, მაგ­რამ თავს ვიმ­შვი­დებ­დი, რომ დე­დი­კო ცო­ცხა­ლი მყავ­და.”