ჟურნალისტი თიკო სადუნიშვილი ტელეეკრანს დაუბრუნდა. ის „მთავარი არხის“ ეთერში გადაცემა „თინას“ გაუძღვება.
სადუნიშვილმა პირველივე გადაცემაში საკუთარი განვლილი ცხოვრების, განსაკუთრებით ბოლო პერიოდის, შესახებ ისაუბრა.
ჟურნალისტის თქმით, ის რაღაც პერიოდის განმავლობაში ნარკოდამოკიდებული გახდა, რამაც ლამის კატასტროფამდე მიიყვანა.
გთავაზობთ მის მონოლოგს:
“მოვიხმარდი მედიკამენტებს, ანტიდეპრესანტებს, ალკოჰოლს, სტიმულატორებს, ე.წ. კლუბურ ნარკოტიკებს. მარიხუანას და თამბაქოს, ამასაც დავასახელებ, რადგან ბოლო სამი თვეა ამ დამოკიდებულებისგანაც გავთავისუფლდი.
2 წლისა და 8 თვის წინ მივხვდი, რომ რაღაც უნდა შემეცვალა ცხოვრებაში. აპლიკაცია მაქვს, სადაც სუფთა დღეებს ვითვლი, თითქოს ახალ დაბადებას ჰგავს… მნიშვნელოვანია, რომ სულ მახსოვდეს და არ დავივიწყო. მახსოვდეს ისე, როგორც ადამიანებს თავისი დაბადების დღეები ახსოვთ. თვეში ერთხელ ან მძიმე მომენტებში, როცა სტრესული დღეები მაქვს, ჩავხედავ ხოლმე ამ აპლიკაციას და ვიხსენებ, არ მინდა დამავიწყდეს… იგივე ცხოვრებას არ უნდა დავუბრუნდე.
რამდენიმე მიზეზი აქვს იმას, რატომაც ცვლილებები დავიწყე. ერთი ის, რომ ნათლად დავინახე, რომ თითქოს ჩემი ცხოვრება ლუქში ყოფნას დაემსგავსა, ნათლად ვხედავდი, რომ ჩემი მომავალი ჩემი წარსული იყო – ერთფეროვნება და აუტანლობა. დამეწყო შფოთვითი აშლილობა, პანიკური შიშები.
თავისი მიზეზი აქვს, თუ რატომ მოიხმარენ ადამიანები ნარკოტიკს და მეც რატომ მოვიხმარდი. ერთგვარი გამაყუჩებელია. სტერეოტიპებით და ტაბუებით სავსე ქვეყანაში ვცხოვრობთ. ჩემი ისტორია მხოლოდ ჩემზე არ არის, ამის მონაწილეები არიან: ოჯახის წევრები, ახლობლები, აქ მათზეც უნდა ვისაუბრო და ვღელავ, როგორ მიიღებენ.
მახსოვს ერთ დილას გავიღვიძე და ვერ ვცნობდი ადგილს და სხეულს, რომელშიც გავიღვიძე. წამოვხტი, მივვარდი სარკესთან და ვერ ვიცანი საკუთარი თავი. გაუცხოება დამემართა, მეგონა, რომ მოვკვდი, ძალიან შემეშინდა. დამეწყო კანკალი, დაბუჟება, ვიხრჩობოდი, ყელში ბურთი გამეჩხირა. მაშინ მივხვდი, რომ იმ წუთას ვკვდებოდი, თუმცა ჯერ არ ვიყავი მკვდარი.
სუიციდზე ფიქრები ბავშვობიდან მქონდა, მაგრამ სურვილი არასოდეს მქონია. შეგრძნებები დავკარგე და ტანსაცმლიანად გავიქეცი შხაპისკენ, შევვარდი და მინდოდა რამე მეგრძნო, სხეულთან კავშირი დავკარგე. შხაპის მერე ცივ მეტლახზე დავწექი და მაინც ვერაფერს ვგრძნობდი. მაშინ მივიღე გადაწყვეტილება, რომ უნდა დამესრულებინა ეს ცხოვრება და თავიდან დამეწყო. მეორე დღიდან მივიღე გადაწყვეტილება, რომ უარი მეთქვა ტოქსიკურ ნივთიერებებზე.
არასოდეს მიფიქრია, რომ დახმარება მჭირდებოდა. ძლიერი გოგოს როლი მქონდა მორგებული, არ უნდა გამომევლინა ჩემი სისუსტე ადამიანებთან. ეს პროგრამა ბავშვობიდან ასე მომყვებოდა. ვფიქრობდი, რომ დახმარების თხოვნით და პრობლემების აღიარებით, ჩემ სისუსტეს გამოვავლენდი. ამ იმიჯის დაკარგვის მეშინოდა. ასევე ძალიან რთულია, აღიარო საკუთარ თავთან, რომ მენტალური პრობლემები გაქვს.
ნივთიერების მოხმარებით გაურბიხარ რეალობას, არ გაკმაყოფილებს ის, რაც არის და გინდა გაექცე ყველაფერს. ამის აღიარება რთული იყო, მაგრამ მკურნალობა მარტომ დავიწყე. ოთახში ჩავიკეტე, მჯეროდა, რომ მარტო ვუშველიდი ჩემ თავს და არავის დახმარება არ მჭირდებოდა.
გავაცნობიერე, რომ მე არ მაქვს ისეთი ცხოვრება და ურთიერთობები, როგორზეც ბავშვობაში ვოცნობებოდი და სადღაც გადავუხვიე, ეს მაშინ დავინახე, როცა გამოვფხიზლდი. მე უკეთესი ურთიერობა მინდა მქონდეს საკუთარ შვილთან და არ მაქვს ასეთი ურთიერთობა. დაკარგული მყავს ჩემთვის ძალიან ახლობელი ადამიანები, ნათესავები, მეგობრები, რომლებიც ბავშვობის მერე არ მინახავს. ჩემ მშობლებთან არ მაქვს ისეთი ურთიერთობა, როგორიც მინდა მქონდეს. ურთიერთობები, რომელიც პარტნიორებთან მქონია ცხოვრებაში, ყველა ტოქსიკური იყო.
მქონდა პერიოდები, როდესაც მშობლის დაბადების დღესა და გართობას შორის, გართობაზე ვაკეთებდი არჩევანს. მქონია მომენტი, როდესაც დამვიწყებია დაბადების დღეები. ნდობა ამ დროს დაკარგული აქვს ჩემს გარემოცვას და დღეს ჩემი ყოველი საქციელით, ვხედავ, როგორ ვიმსახურებ პატივისცემას და ეს ორმხრივია”.