მუსიკოსმა მაია ბარათაშვილმა ჟურნალ “თბილისელებთან” საკუთარ ცხოვრებაზე და უცნაურ ისტორიებზე ისაუბრა.
“ახლახან ბელგიაში მქონდა კონცერტი. კონცერტი ზღვისპირა ქალაქში, მიდლკერკეში გაიმართა. ეს მილიონერების ქალაქია, სადაც მოსახლეობა 50 წელს ზემოთაა, იქ ახალგაზრდობას ნაკლებად შეხვდებით. კაფეებში ფერად სამოსში გამოწყობილი ასაკოვანი ადამიანები სხედან და მშვიდად მიირთმევენ ყავას, ტკბილეულთან ერთად. იქაური რეალობა ძალიან განსხვავდება ჩვენისგან. კონცერტი ისტორიულ შენობაში გაიმართა. ყველაფერმა შესანიშნავად ჩაიარა, მაგრამ იქ მიმავალ გზაზე, თავს განსაკუთრებული ისტორია გადამხდა: ბელგიაში სტოკჰოლმიდან გავემგზავრე,
სადაც ასევე მქონდა კონცერტი. მიდლკერკეში მატარებლით უნდა ჩავსულიყავი. თუმცა დანიშნულების ადგილზე მისვლამდე კიდევ ერთ ქალაქში უნდა გავჩერებულიყავი, სადაც ჩემი მეგობარი ცხოვრობს. ის სადგურზე უნდა დამხვედროდა და საკუთარ ოჯახში წავეყვანე. ისიც საპორტო, ძალიან მდიდარი და ლამაზი ქალაქია. მოკლედ, ჩავჯექი მატარებელში და აღმოვაჩინე, რომ ინტერნეტი არ იყო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მეგობარს ვერ შევატყობინებდი, რომელ საათზე ჩავიდოდი. მე კი მისი სახლის მისამართიც არ ვიცოდი. არადა, ადგილზე ღამის საათებში ვიქნებოდი. ვიფიქრე, რომ ჩავიდოდი და ადგილზე რამეს მოვახერხებდი, მაგრამ ჩავედი და ბელგიის გაჩახჩახებული, მდიდარი ქალაქის ნაცვლად, 90-იანი წლების საქართველოში აღმოვჩნდი. როგორც ჩანს, კრიზისის გამო ბელგია ელექტროენერგიის ეკონომიას აკეთებდა და გარშემო ყველაფერი ჩაბნელებული იყო. ღამის 11 საათია, ირგვლივ ადამიანის ჭაჭანება არაა და სრული სიბნელეა. გადავწყვიტე, კაფეში შევსულიყავი და ინტერნეტი გამომეყენებინა, მაგრამ აღმოვაჩინე, რომ ყველა რესტორანი და კაფე დაკეტილი იყო. არადა, ამ ქალაქში წლების წინაც ვარ ნამყოფი და მაშინ იქ სიცოცხლე ჩქეფდა. უცებ დავინახე, რომ იქვე სინათლე ბჟუტავდა და იმედი მომეცა, მაგრამ ძირს მჯდარი უსახლკარო ადამიანი აღმოვაჩინე. ეს ნამდვილი სასწაულია, რთულად დასაჯერებელი, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა, უნდა დამეჯერებინა, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს მართლა ხდებოდა. მეგობარს ტელეფონზე ვერ ვუკავშირდები, ინტერნეტი არ მაქვს, ძალიან ცივა, ზღვისპირა ქალაქია, ყინვა, ქარი, შტორმი, თოვლი, წვიმა – საშინელება ხდება და მე დიდი ჩემოდნით ხელში, სრულიად მარტო ვდგავარ ქუჩაში ღამით.
ვიცი, რომ მიდლკერკე მეზობელი ქალაქია და იქ უნდა წავიდე, მაგრამ ტრანსპორტიც არ არის. უცებ ხუთი ტაქსი დავინახე. გადავწყვიტე, მიდლკერკემდე ჩავსულიყავი და იქ ყველაფერი ფეხით დამევლო. რადგან ადრეც ვიყავი ნამყოფი, იმედი მქონდა, რომ ვიცნობდი ადგილს, სადაც მივდიოდი. ხომ სიგიჟეა, მაგრამ იმწუთას სხვა გზა არ მქონდა. პირველივე ტაქსიში ჩავჯექი, რადგან ძალიან მციოდა. ვცდილობდი, მძღოლთან ინგლისურ ენაზე დამემყარებინა კონტაქტი, მაგრამ ძალიან დამტვრეული ინგლისურით მპასუხობდა და ერთმანეთს ვერაფერს ვაგებინებდით. ამასობაში ტაქსი დიდ თანხას წერს. კონკრეტული მისამართი მე არ ვიცოდი და ხელები გაშალა, ქალაქამდე ჩაგიყვანთ და მერე ფეხით წადითო. გავიგე, რომ ავღანეთიდან იყო. უცნაურია, მაგრამ პოლიტიკურ მოვლენებთან დაკავშირებული ინტუიციით ვკითხე, რუსულად ხომ არ საუბრობთ-მეთქი?! მომიტრიალდა და მპასუხობს, ბრწყინვალე ვსაუბრობ რუსულად, უკრაინელი ცოლი მყავს და ათი წელი ოდესაში ვცხოვრობდიო. სადაც მიდიხართ, იქ მე ერთ ქართულ ოჯახს ვიცნობ და გიორგი ხომ არ ჰქვია თქვენს მეგობარსო. არა, კახა ჰქვია-მეთქი. მოდი, კიდევ ერთხელ დავრეკოთო. დავრეკეთ და მართლაც, ჩემმა მეგობარმა ყურმილი აიღო. თურმე, უკვე პოლიციაში მიდიოდა, რადგან ჩემთან დაკავშირება ვერ შეძლო. მოკლედ, კონტაქტზე გავედით და ამის შემხედველი, გაოცებული ტაქსისტი მეუბნება, თქვენი მეგობრები ჩემი ახლობლები არიან, კი მაგრამ, ამ ბიჭს გიორგი ჰქვიაო. მერე გამახსენდა, რომ ჩემი მეგობრის ქმარს – კახას, ბელგიაში გიორგის ეძახიან. თქვენ რა გქვიათ-მეთქი, ვკითხე ამ ადამიანს. მომიბრუნდა და რუსულად მეუბნება: „სახელითა მამისაითა და ძისაითა და სულისა წმინდისაითა, მე მქვია ამინი“… როდესაც ამ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი ქუჩაში, უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე ცოდვილი-მეთქი – ეს ლოცვა ვთქვი და ახლა ეს ადამიანი მეუბნება, მე მქვია ამინიო. „ამინ“ – ეს სიტყვა განსაკუთრებულად მიყვარს. ეს ნიშნავს – იყოს ღვთის ნება. ამინმა ყოველგვარი ახსნის გარეშე მიმიყვანა ოჯახში, რომელშიც მივდიოდი და რომელსაც თავადაც იცნობდა. ჩემთვის ქრისტე იქ იყო, მას ერთი წამი არ გაუშვია ჩემთვის ხელი იმ რთულ მომენტში. როდესაც რამის გვეშინია მცირედმორწმუნეობის გამო, არ უნდა დავივიწყოთ, რომ ღმერთი მარტო არასდროს გვტოვებს” – იხსენებს მაია ბარათაშვილი.
მაია ბარათაშვილმა ყველაზე დიდ შიშსა და დედის გარდაცვალებაზეც ისაუბრა:
“ეს შიში ათი წლის განმავლობაში გრძელდებოდა. მარტოს მომიწია ცხოვრებასთან გამკლავება. ბამბებში ვიყავი გაზრდილი და უცებ მიწას დავენარცხე. მამა მყავდა ასაკოვანი. ის გვერდით მედგა, მაგრამ ასაკოვანი იყო და ბევრი პრობლემის მოგვარება მარტოს მომიწია: მე უნდა მეშოვა ფული, უნდა მესწავლა და რაც ყველაზე მთავარია – უნდა დავმდგარიყავი ადამიანი. ამ ყველაფრისთვის თავის გართმევაში ყველაზე მეტად მუსიკა დამეხმარა” – თქვა მუსიკოსმა.
წყარო – “თბილისელები”