უკრაინელებისთვის გმირია, რუსებისთვის “ნაიომნიკი“, ქართველებს კი მის მიმართ არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება აქვთ – “მედასავლეთეებს“ უყვართ, “რუსეთუმეებს“ სძულთ. მართალია, პროფესიით დიპლომატი და ეკონომისტია, მაგრამ უკვე 8 წელია უკრაინაში, რუსების წინააღმდეგ იბრძვის. 14 წლის იყო პირველად, იარაღს რომ მოჰკიდა ხელი და გენერალ მამასთან, ზურაბ მამულაშვილთან ერთად აფხაზეთის ომში წავიდა. ტყვედაც მამასთან ერთად ჩავარდა, უფრო სწორად, მტერს ჩაჰბარდა ქართველი ქალისა და მისი სამი მცირეწლოვანი შვილის გაათავისუფლების სანაცვლოდ. ახლა უკრაინაში ” ქართულ ლეგიონს“ ხელმძღვანელობს და ქართველების სახელით მოძმე უკრაინელებს საერთო მტრის წინააღმდეგ ბრძოლაში ეხმარება.
ამ ცოტა ხნის მამუკა მამულაშვილმა “ტვიტერში“ მამა გაიხსენა და ის მომენტი აღწერა, რამაც მისი შემდგომი ცხოვრება განსაზღვრა.
“როცა რუსი მამაჩემის საკნის წინ მცემდა, მამამ უთხრა – ღმერთმა ქნას, გადარჩეს და გაიზარდოს“… მამულაშვილის ამ უწყინარ პოსტს ქართულ სოციალურ მედიაში არაერთგვაროვანი გამოხმაურება მოჰყვა. ზოგიერთმა უკრაინაში მისი ბრძოლის მოტივი მიიჩნია საეჭვოდ და დასვა კითხვა – სად იყო მამულაშვილი აგვისტოს ომში?! ზოგმა ის სისხლის სამართლის საქმეები გაიხსენა, რომლებიც რუსებმა აღძრეს მის წინააღმდეგ, ზოგმაც ორმაგ მოთამაშედ და ლამის რუსეთის აგენტად მიიჩნია.
ვინ არის სინამდვილეში მამუკა მამულაშვილი, რისთვის იბრძვის უკრაინაში და სად იყო აგვისტოს ომის დროს? – ამის შესახებ “ქართული ლეგიონის“ მეთაური თავად გვიამბობს, ის ასევე გაგვაცნობს ფრონტის ხაზზე დღეს არსებულ ვითარებას და რთული ზამთრის მოლოდინში მყოფი უკრაინელების განწყობებს.
– მზად ვარ ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ კითხვას ვუპასუხო. რატომ ვმონაწილეობ რუსეთ-უკრაინის ომში?! ადრეულ ასაკში ვისწავლე მტერ-მოყვარის გარჩევა. ახლაც მახსოვს, აფხაზეთის ომში რუსების წინააღმდეგ რომ ვიბრძოდით, მამა რა გახარებული მეუბნებოდა, – უკრაინელები ჩამოვიდნენ, ჩვენს დასახმარებლადო. როგორც მეგობრები და პარტნიორები, ყველა რთულ მომენტში ჩვენს გვერდით იდგნენ. მივიჩნიე, რომ ახლა მე უნდა დავმდგარიყავი მათ გვერდით, მეგობარს რომ გაუჭირდება, ხომ უნდა დაეხმარო?!
– ზოგიერთის ვერსიით, 2014 წელს დონეცკის და ლუგანსკის ოლქებში გარკვეული საფასურის სანაცვლოდ იბრძოდით. შემდეგ ფრონტის ხაზიდან თქვენი მეგობრები მოხსენით და თქვით, რომ ქართველებს საზარბაზნე ხორცად გვიყენებდნენ, სულ წინა ხაზზე გვიშვებდნენო…
– ჩვენ ახლაც სულ წინა ხაზზე ვართ. მაშინ კონკრეტული ოპერაციის გამო, მომივიდა უკმაყოფილება ბრიგადის ხელმძღვანელთან და ამიტომ სხვა დანაყოფში გადავედით. უმთავრესად პოროშენკოს დროს გვქონდა პრობლემები. სააკაშვილთან დაპირისპირების დროს, უკრაინაში შეიარაღებული ქართველების ყოფნა სახიფათოდ მიიჩნია და “ქართული ლეგიონის“ დაშლა გადაწყვიტა.
– სააკაშვილის გუნდში ხართ?
– შეიძლება ვინმეს მიმართ სიმპათია ან ანტიპათია მქონდეს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ რომელიმე პოლიტიკურ გუნდს ვეკუთვნი. ვინაიდან ერთხელ სააკაშვილს შევხვდი და ხელი ჩამოვართვი, გადაწყვიტეს, რომ პოლიტიკურად ვარ მოტივირებული… საერთოდ არ მაინტერესებს პოლიტიკა, მე მეომარი ვარ. ერთს კი გეტყვით, არ მომწონს ეს კოლაბორაციონისტი მთავრობა და რუსული “გაზპრომის“ აქციონერი ივანიშვილი. მე მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება რუსულ ოკუპაციას ვებრძვი. მამაჩემმა, ზურა მამულაშვილმა, მთელი ცხოვრება რუსების წინააღმდეგ იბრძოლა. უკრაინის “ქართულ ლეგიონშიც“ სამი წელი იმსახურა, მერე ავად გახდა და საქართველოში დაბრუნდა. სამწუხაროდ, მალევე გარდაიცვალა. ის გზა, რომელსაც საქართველოს ახლანდელი ხელისუფლება ადგას, ჩემს არჩევანს არ ემთხვევა. ოკუპანტ რუსეთთან დათმობაზე წასვლა დამოუკიდებლობის დაკარგვის ტოლფასია, დათმობის პოლიტიკით რუსების გულს ვერ მოვიგებთ, ვერ დავიმეგობრებთ. უკრაინა კი ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორი, მეგობარი და რეგიონში უმნიშვნელოვანესი მოთამაშეა. ახლა, როცა ჩემი ქვეყნის მთავრობა რუსეთის მიერ არის ოკუპირებული, ჩვენ ქართველი მებრძოლები ვიცავთ საქართველოს ინტერესებს.
– სააკაშვილს რატომ შეხვდით?
– აქ ქართველები ხშირად ვხვდებით ერთმანეთს. სააკაშვილი იმჟამად საქართველოს ექსპრეზიდენტის სახელით იყო ჩამოსული, ჩვენ კი ჩვენი ბიჭების დაჯილდოების ცერემონიაზე ვიყავით. იქ მოვიდა და ხელი ჩამოგვართვა.
– ამბობენ, რომ პრეზიდენტ ზელენსკისაც შეხვდით და მისგან თითქოს რაღაც დაპირება მიიღეთ…
– კი, ზელენსკის შევხდი, თანაც არაერთხელ, მაგრამ მისგან არანაირი პირობა არ მიმიღია, ან რა პირობა უნდა მიმეღო? “ქართული ლეგიონი“ სრულიად გამჭირვალეა, ფარულ მოლაპრაკებებს არავისთვის ვაწარმოებთ. ამიტომაც არის, რომ ჩვენ ამერიკელი კონგრესმენები და სენატორები ისე გვსტუმრობენ, შეიძლება უკრაინის ოფიციალური პირები არც კი ნახონ. რაც შეეხება ზელენსკის, ბოლოს ორი თვის წინ იალტის კონფერენციაზე შევხდი, ხელი ჩამომართვა და როგორც ქართულ მებრძოლს, მადლობა გადამიხადა.
– ამ ცოტა ხნის წინ უკრაინის პრეზიდენტის ოფისის ყოფილმა მრჩეველმა, ოლექსი არესტოვიჩმა ერთ-ერთ “იუთუბარხზე” გამართულ დისკუსიაში თქვა, რომ უახლოეს მომავალში, როდესაც უკრაინა რუსეთთან ომში უპირატესობას მოიპოვებს, ისინი უნდა გადაერთონ საქართველოს შველაზე, რომ ომში გამოცდილ მათ გოგონებსა და ბიჭებს საქართველოში საქმე გამოუჩნდებათო. თქვენი, როგორც ქართველის პოზიცია როგორია ამ განცხადებასთან დაკავშირებით?
– სწორად შენიშნეთ, არისტოვიჩი აღარ არის მრჩევლის თანაშემწე. როგორც მე ვიცი, ის თავის დროზე კარგი მსახიობი იყო. სხვათა შორის, ბოლო დროს საერთოდ აღარ ჩანს.
– უკრაინის ეროვნული უსაფრთხოებისა და თავდაცვის საბჭოს მდივანის პოზიციაზე მყოფმა დანილოვმა განაცხადა ასეთი რამ: “როდესაც ომი დაიწყო, მე მქონდა კამათი ხელისუფლებასთან ჩემს განცხადებებთან დაკავშირებით. მე დღესაც მიმაჩნია, რომ თუ საქართველო ამას (აფხაზეთსა და ე.წ. სამხრეთ ოსეთს) თავის ტერიტორიად მიიჩნევს, უნდა ამდგარიყო და დაეცვა თავისი ქვეყანა“. როგორ გგონიათ, უკრაინა ომში გამარჯვების შემდეგ მართლა შეეცდება საქართველოში სიტუაციის დალაგებას?
– დანილოვმა თვითონვე თქვა, – კამათი მქონდა ხელისუფლებასთანო. ე.ი. ხელისუფლებაში სხვაგვარად ფიქრობენ. ვინც რა უნდა ის თქვას, ქართველები თავად გადავწყვეტთ, როგორ დავიბრუნებთ ჩვენს ტერიტორიებს. ისე, კი მეც მგონია, რომ რუსები თავისით არ წავლენ აფხაზეთიდან, ცხინვალიდან და ოდესღაც ჩვენ ისევ მოგვიწევს ბრძოლა. პოლიტიკოსები ნუ ანერვიულდებიან, მაგათ არა, ისევ ჩვენ მოგვიწევს ომი.
– სად იყო მამუკა მამულაშვილი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს?
– მამუკა მამულაშვილი 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს სამხედრო მოსამსახურე არ იყო, შერეული ორთაბრძოლების ფედერაციის პრეზიდენტი იყო და შესაბამისად, ფედერაციაში იყო, მაგრამ ამის მიუხედავად მე და მამაჩემმა მოხალისეების მობილიზება დავიწყეთ. სამწუხაროდ, ომი ხუთ დღეში დამთავრდა და ვერაფერი მოვასწარით, მაგრამ სახლებში მაინც არ გავბრუნებულვართ, ქართველი სამხედროების ცხედრები გამოგვქონდა ბრძოლის ველიდან. ისე, რომ იცოდნენ, მამუკა მამულაშვილი, წელიწადზე მეტი იყო აფხაზეთში, ტყვეობაზე აღარაფერს ვამბობ. ამის მერე ცხინვალშიც იყო და ჩეჩნებსაც ეხმარებოდა.
– ჩეჩნებს როდის ეხმარებოდით?
– 90-იან წლებში, რუსეთ-ჩეჩნეთის ომში, ცხინვალში კი ლოკალურ კონფლიქტებში ვმონაწილეობდი.
– ამდენი ომით არ დაიღალეთ?
– ჯერ არ მცალია დაღლისთვის. სადაც საშაულება მექნება, იქ ვიბრძოლებ რუსების წინააღმდეგ.
– რამდენად მართალია, გავრცელებული ამბავი იმის შესახებ, რომ დედათქვენი რუსია და რუსული სკოლა გაქვთ დამთავრებული?
– ჩემი დისკრედიტაციისთვის ახალი ჭორები მოუგონებიათ. დედაჩემი გვარად ქოჩორაძეა. სხვათა შორის, მისი პაპა – თეოდორე ქოჩორაძე, უცხო ენების ინსტიტუტის ერთ-ერთი დამაარსებელი იყო, 20 უცხო ენას ფლობდა. არც რუსული სკოლა დამიმთავრებია… ჯერ “ნახალოვკაში“ მე-14 სკოლაში ვსწავლობდი, მერე რკინიგზის პირველ ექსპერიმენტალურ სკოლაში გადამიყვანეს. მაინც საიდან მოიფიქრეს ეს ჭორი, რუსული რომ ვიცი?! ისე, მე ინგლისური, ფრანგული და უკრაინულიც ვიცი. ბოლოს შალვა ნუცუბიძის ფსევდოდიონისე არეოპაგელი გადავთარგმნე ინგლისურად.
– როგორც ვიცი, ხატავთ კიდეც…
– ხატვა ჩემთვის თერაპიაა, აფხაზეთის ომის შემდეგ თვითგამოხატვაში დამეხმარა.
– რუსებმა თქვენს წინააღმდეგ სისხლის სამართლის საქმე აღძრეს, ომის წესების დარღვევის გამო. შეგიძლიათ თქვათ, რომ ბრალდება უსაფუძვლოა?
– რა თქმა უნდა. თავიანთ დადგმულ სცენებზე საქმეების აღძვრა ჩვეულებრივი რუსული პროვოკაციაა. 8 წელია, უკრაინაში ვარ და ყოველ წელს თითო საქმეს ხსნიან ჩემს წინააღმდეგ. ფულადი ჯილდოები რომ აქვთ დაწესებული, ჩემი მოკვლისთვის, ეგ სამართლიანია? სიმართლე რომ გითხრათ, არც მაგათი აღძრული საქმე მაღელვებს და არც მათი გამოგზვანილი მკვლელები. რუსები მალე დამარცხდებიან და თავად მოუწევთ სამხედრო ტრიბუნალის წინაშე წარსდგომა.
– გამორიცხავთ, რომ ომი მალე მოლაპარაკებით დამთავრდეს? ზოგიერთი ანალიტიკოსის ვერსიით, ენერგოკრიზისი უკრაინას აიძულებს, მოლაპარაკების მაგიდასთან დაჯდეს.
– გამორიცხულია. არანირ შეხვევაში არ აწყობს უკრაინას მოლაპარაკების მაგიდასთან დაჯდომა. ჯერ ერთი, კონტრშეტევის ოპერაცია უკრაინის სასარგებლოდ მიმდინარეობს, მერე კიდევ, უკრაინელებმა იციან, რომ რუსეთთან მოლაპარაკებას აზრი არ აქვს, ეს ტერორისტული სახელმწიფოა და როცა მოუნდება, მაშინ არღვევს შეთანხმებას. პუტინს ტყუილად აქვს იმედი, რომ კრიტიკულ ინფრასტრუქტურას დაბომბავს, უკრაინელებს შესცივდებათ და მოლაპარაკებების მაგიდასთან დასხდებიან. ეს ასე არ იქნება, იმიტომ, რომ უკრაინელებს აქვთ მიზანი – საკუთარი სამშობლოს დაცვა. ამ ყველაფრის პარალელურად, უკრაინამ შეძლო და შეინარჩუნა შეირაღებული ძალების ძირითადი ნაწილი, რუსებმა ვერაფერი დააკლეს სამხედრო ელიტას, მაშინ როდესაც რუსეთის სამხედრო ელიტა – მოწინავე და მოიერიშე ძალები სრულიად განადგურებულია. ამიტომ მოუწია პუტინს მობილიზაციის გამოცხადება. ამანაც რომ ვერ უშველა, ციხეებიდან დაიწყო ბანდიტების შეგროვება. მაინც ვერაფერს გახდება, უკრაინული ჯარი მწყობრშია, სამოქალაქო საზოგადოება მობილიზებულია და ეხმარება ჯარს. სინქრონულად მოქმედებენ.
– მაგრამ არსებობს ბირთვული იარაღის გამოყენების საფრთხე…
– დიახ, ტაქტიკური ბირთვული იარაღი, სამწუხაროდ, ძალიან დიდ მსხვერპლს გამოიწვევს, საფრთხე არის, მაგრამ მაინც მგონია, რომ პუტინი ამ საკითხით მანიპულირებს. ახლა ბირთვული იარაღის შანტაჟით ცდილობს უკრაინის მოლაპარაკების მაგიდასთან დასმას, მაგრამ უკრაინამ იცის, კრემლს რატომაც სურს მოლაპარაკება – ეს არის ოკუპირებული ტერიტორიების დაკანონება. ამაზე კი უკრაინელები არ წავლენ.
წყარო: ამბები.ge