მწერალი, ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი, გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს და მის მიერ განვლილ მძიმე დღეებთან დაკავშირებით წერს:
“იმ ღამეებისას, საშინელი ღამეებისას, როცა შიში და შფოთვა ცივ-ცხელ ოფლად მდიოდა და სასთუმალთან ერთადერთ თავმდგმურად მომღიმარი სიკვდილი მეჯდა, როგორც რომ ერთგვარი შვება და იმედი და სადაცაა ხელი უნდა გამეწვდინა მისთვის ჩამოსართმევად – მოდიოდა მამაჩემი და თვითონ მართმევდა ხელს, მაგრად მიჭერდა და ამბობდა: ,,დრრრ, დრრრ, აჰა, მოგეცი ძალა!” ასე იყო მაშინ, ოცდაათი წლის წინაც, როცა რამეს წამოვკრავდი ფეხს და მუხლებს გადავიყვლეფავდი ან სირბილით დავიღლებოდი. მაშინაც ასე მოდიოდა მამაჩემი და ძალას მაძლევდა. მაგრამ, მაშინ, ოცდაათი წლის წინ, მამაჩემი ცოცხალი იყო” – წერს კეკელიძე