ქართველი ემიგრანტი, შოთო სიხარულიძე სოციალურ ქსელში წერს:
“შვილი მოუკლეს ემიგრანტს რომელსაც 16 წელი უნახავი ყავდა მისი ვაჟკაცი…. დათოოოო
რას გერჩოდა ?????
ეცლია შენთვის და ფიქრიასთვის ბედნიერება თქვენს ერთ სანთელივით შვილთან ერთად.
შრომობდი შენთვის წყნარად.
რას ეტყვი შენს 16 წლის უნახავ დედას რამდენიმე საათში რომ ჩაგეხუტება ასეთ გულ დაჭრილს? მოფრინავს საბერძნეთიდან ილოცეთ ემიგრანტი დედისთვის თვითმფრინავში გული არ გაუსკდეს…
მასაც ხომ გული მტკივა სულ ეხლახანს გაიკეთა გულის ოპერაცია. მაპატიე ლეილა ვერ გაგიბედე მეთქვა წუხელი გვიან ჩვენი საუბრის დროს სიმართლე.
მიყვარხარ და აბა შენ იცი გამაგრდი შენი ნათიასთვის,ნიაკოსთვის, ფიქრიასთვის.
“შოთო სიხარულიძე ქართველი ემიგრანტები” ღრმა მწუხარებას გამოთქვამს თანაუგრძნობს და სამძიმარს უცხადებს საბერძნეთში ლეილა ხელაძეს შვილის დათო ჩხეიძის გარდაცვალების გამო. ღმერთმა ნათელში ამყოფოს მისი ლამაზი სული.
ვანი გლოვობს
ღმერთო ანუგეშე და შეიწყალე მისი სული, შეძრული ვარ სულითხორცამდე ,ეს რა ტრაგედიაა
ღმერთო ანუგეშე და შეიწყალე მისი სული, შეძრული ვარ სულითხორცამდე ,ეს რა ტრაგედიაა
უსაზღვროდ მძიმე და ავის მომასწავლებელმა ზარმა ჩამოჰკრა ჩხეიძეების და ხელაძეების ოჯახში, სიკვდილმა არ დაგინდო სიცოცხლემოწყურებული ახალგაზრდა, სამუდამოდ დაშორდი შენს ოჯახს, დარდითა და ტკივილით გულდამძიმებული, ძაძებით შემოსე შენი ოჯახისწევრები ახლობლები და მეგობრები, ჩვენო უიღბლო… ძალიან ძნელია წარსულში ლაპარაკი შენ ხომ ძალიან კარგი შვილი იყავი, ღმერთს ვთხოვთ ჩვენმა დანთებულმა სანთელ – საკმეველმა გზა გაგინათოს მარადიულ სასუფეველში.. ყოფილიყავი ამ ქვეყნად და გაგეხარა… ღმერთმა ნათელში ამყოფოს შენი ლამაზი სპეტაკი სული.
“შოთო სიხარულიძე ქართველი ემიგრანტები” ღრმა მწუხარებას გამოთქვამს თანაუგრძნობს და სამძიმარს უცხადებს ოჯახსა და ახლობლებს…. ღმერთმა გაგაძლიეროთ ამ მძიმე დროს სიტყვები აქ უძლურია….
მიწისთვის მენანები.. რა უსამართლოა ცხოვრება. თავიდან ვერ ვიაზრებთ რა ხდება, ადგილს ვერ ვპოულობთ. გარშემო ქაოსია. ბრბო გიახლოვდება, ყველას ყურები აქვს ჩამოყრილი, თვალები ჩაწითლებული, თითქოს
ტიროდნენ. გიახლოვდებიან და ხვდები, რომ ეს ჩამქრალი თვალები, აწეწილი თმები აკანკალებული ხმით წარმოთქმული სიტყვები “მოჰყავთ” ავის მომასწავლებელია. შიში გიპყრობს. წამით გახსენდება, რომ მთელი დღის განმავლობაში, უცნაურად იქცეოდი. სულ იცინოდი. გეკითხებოდნენ “დღეს რა გემართება, ხომ კარგად ხარ-ო”
გახსენდება,რომ ტაძარში შესვლა ვერ გაბედე. ჰო გამახსენდა. ტაძრის შესაავლელთან ვიდექი. ნაბიჯი უნდა გადამედგა, მაგრამ რაღაც მაკავებდა. სწორედ იმ საღამოს. “მე შენ დაგკარგე”.
ღმერთმა ნათელში ამყოფოს შენი ლამაზი სული…)))”.