ჟურნალისტი ნინო კვაჭანტირაძე “ფეისბუქის” პირადი გვერდზე იხსენებს ამბავს, რომელსაც ერთ-ერთი საავადმყოფოს პალატაში ყოფნისას შეესწრო:
ჩანაწერს უცვლელად გთავაზობთ:
“ეს ამბავი არც არავის მოუყოლია და არც არსად წამიკითხავს, მე თვითონ ვნახე ჩემი თვალებით – საავადმყოფოს პალატაში მაღალ საწოლზე მოხუცი ქალი იჯდა, გამჭკნარი ფეხები ნაჭრის თოჯინასავით ჩამოეყარა, ექიმს ელოდა, წუხდა, ღამდება და სახლში წასვლა როგორღა შევძლოო. 10 დღის წინ ფილტვების ანთებით სასწრაფო დახმარების ბრიგადას შემოუყვანია, სახლიდან არც მაშინ მოჰყოლია ვინმე და არც მერე მოუკითხავთ. საჭმელს ექიმი და ავადმყოფები აწვდიდნენ…
– კი, შვილები მყვანან, შვილიშვილებიც, ჩემს აშენებულ სახლშიც ცხოვრობენ მეორე სართულზე, მე ქვევითა ვარ, არ მკითხულობენ, ეგრე ვაგდივარ .. ნეტავ, პენსია ხო ჩაირიცხა? ჰოოო, ახლაც რომ მივალ, დავწვები, ხვალ მეზობლის ბიჭს ვთხოვ, სადმე შეშა მაყიდინოს… უჯიგრო თუ ხაააარ, გინდ შვილი იყოს და გინდ შვილიშვილი, ეგრე შემატოვეს ამ სოფელ-ქვეყანას… იქვე გადაფენილ მოსაცმელს დასწვდა, ჯიბეში , სალფეთქში გახვეული ლობიანის ნაჭერი შეამოწმა, დაქექილი საფულე ამოიღო, მერე პატარა წიგნი ამოაყოლა, გადაშალა, თვალებთან ახლო მიიტანა, თითქოს პირველად ხედავსო და კითხვა დაიწყო. წიგნს მარიამ ღვთისმშობელი ეხატა და ეწერა- “დედის ლოცვა”.., – წერს ნინო კვაჭანტირაძე სოციალურ ქსელში.