ქართველი პოეტი გიორგი კეკელიძე ბათუმში მომხდარ ტრაგედიას ეხმაურება:
“როცა მშიერ ბავშვებს მიწა ითხოვს ხოლმე,
როცა თუნდაც მაძღარი ბავშვებით ძღება მიწა,
როცა უბრალოდ, ბავშვებს, მიწა უმღერის იავნანას –
მე მინდა ვიყვირო და გავიშვირო ხელი,
მაგრამ მოდის
ვიღაც კაცი და მეუბნება:
ჩემკენ ხელი არ გამოიშვირო – სხვისი ბრალია.
მივდივარ მეორე კაცთან და მეორე კაცი მეუბნება, რომ მისკენ ხელს ნუ ვიშვერ – მესამე კაცის ბრალია
და დავდივარ ასე
და ბოლოს, მეათე კაცი მეუბნება, რომ ასე რადგან დავდივარ, მე
წყალს მტრის წისქვილზე ვასხამ უნებლიედ.
რომ ყველა უდანაშაულოა.
მაშინ ეგებ მე ვარ დამნაშავე?
და ვხვდები, რომ მეც ვარ და შენც ხარ.
რადგან, როცა გუშინ მე ჩავვარდი ორმოში – შენ არ იყვირე
და შენ რომ ჩავარდი – მე არ
და ხელი არ გავიშვირეთ.
არადა მტრის წისქვილი არასდროს მინახავს,
მისამართიც არ ვიცი მისი.
სულ მოყვრისას ვეძებ.
და რაც ბოლოს ვნახე – სულ ქარის წისქვილები იყო.
ისიც უქარობით გაყინული წისქვილები.
ქარი ჩვენში მაშინ იცის – როცა წაიღებს”- წერს გიორგი კეკელიძე.