ტექსტის სახით გთავაზობთ დეკანოზ თეოდორე გიგნაძის ქადაქებიდან ამონარიდს:
“დრო დასაკარგი არ გვაქვს,
ჩვენ მუდამ ამას უნდა ვიქმოდეთ, იმიტომ, რომ ცხოვრება ძალიან სწრაფად გადის
და აღმოვაჩენთ, გარდაცვალების პირას მისულნი, რომ ჩვენი პირადი, საკუთარი ფერისცვალება არ მომხდარა აქ, აღმოვაჩენთ, რომ ჩვენს გულში ქრისტე არ გაბრწყინვებულა, აღმოვაჩენთ, რომ ჩვენ მას არ ვიცნობთ, აღმოვაჩენთ, რომ ჩვენ გარდაცვალებისათვის მზად არ ვართ და იმასაც აღმოვაჩენთ, რომ გარდაცვალების ჟამი უკვე დამდგარა.
ღმერთმა ნუ ქნას, რომ რომელიმე ჩვენგანი ამგვარად მივიდეს იმ წითელ ხაზთან, რომელსაც ქვია გარდაცვალება სიკვდილისაგან სიცოცხლეში, ანუ გარდაცვალება სიკვდილისაგან ქრისტეში,
ამიტომ მეტად და მეტად ვიცხოვროთ შიგა ცხოვრებით, მეტად და მეტად ჩავიხედოთ საკუთარ თავში, ნუ მოგვბეზრდება საკუთარი სიბნელე, ნუ გავექცევით მას, იმიტომ, რომ იქ, საკუთარი თავის სიბნელეში, ვიპოვით იმას, ვინც არის ჭეშმარიტი ნათელი, ჭეშმარიტი მზე, ჩვენთვის მოსული, ჩვენთვის მომკვდარი, ჩვენი მოსიყვარულე, ტკბილი იესო.”