მსახიობი თამარ სხირტლაძე 92 წლისაა, მან ყველა რეკორდი მოხსნა – 70 წელია სცენაზე დგას. არასდროს არ გაუცდენა არც სპექტაკლი და არც რეპეტიცია, მაშინაც კი როდესაც ქმარი და შვილი გარდაეცვალა…
ამ ხნის განმავლობაში ბევრი სიხარულიც არგუნა ბედმა, სიყვარულიც, ჯილდოც და არც მაყურებლისგან მოჰკლებია აპლოდისმენტები… ორჯერ ჩაიქნია ცხოვრებაზე ხელი, ერთხელ, როცა მისი ერთადერთი შვილი, მსახიობი თაზო თოლორაია გარდაიცვალა და მეორედ, როცა მარჯანიშვილის თეატრიდან გაუშვეს – უშტატო მსახიობი გახდა…
თამარ სხირტლაძე და მაყურებელი
„როცა ქუჩაში მივდივარ, ადამიანების თბილ მზერას სულ ვგრძნობ ხოლმე. ისინი მოდიან და მთხოვენ, შეიძლება თქვენთან ერთად ფოტო გადავიღოო. ამ დროს უხერხულად ვარ. მე ვფიქრობ, ქვეყნად ყველაზე დიდი უბედურება ამპარტავნებაა. როცა ამბიციური ხარ და საამისო საფუძველი არ არსებობს, ეგ ხომ მთლად უბედურებაა. მე და ჩემი მეუღლე მეტისმეტად მორიდებულები ვიყავით. ამაში თავისი როლი იმანაც ითამაშა, როცა თეატრში მივედით, იქ მარჯანიშვილის მოწაფეები, მთელი კოჰორტა დაგვხვდა: შალვა ღამბაშიძე, ვასო გოძიაშვილი, ვერიკო ანჯაფარიძე… ჩვენ მათ გვერდზე როგორ დავსხდებოდით?! ფეხზე ვიდექით, ოღონდ კი მათთვის გვესმინა.
ახლა მაყურებლის სიყვარულს და პატივისცემას ყველგან ვგრძნობ. აქამდე მაყურებლის სიყვარულმა მაცოცხლა, ეს მაძლევს ძალას. დამცინიან ხოლმე – როცა თეატრში მოდის, კვდება, აქედან კი მერცხალივით მიდისო. სულ ვშიშობ – ვაი, რომ ვერ ვიცეკვო, ისე ვერ ვითამაშო, სულ ამ განცდაში ვარ. მერე კი, როცა სპექტაკლს ვითამაშებ, თეატრიდან გამოვდივარ და ვფიქრობ, ნეტავ, ახლიდან დაიწყოს ყველაფერი, უფრო კარგად ვითამაშებ–მეთქი. აი, როცა მაყურებელიც ტაშით გაცილებს, მეტი რა უნდა მსახიობს? მერე უკვე არაფერი გტკივა, არაფერი გაწუხებს. ესაა ჩვენი სიმდიდრე…“