გთავაზობთ რეჟისორ ქეთი დოლიძის ინტერვიუს AMBEBI.GE-სთან.
დოლიძე თავისი კარიერის, კულტურისა და განვლილი ცხოვრების საკითხების შესახებ საუბრობს.
„ – ღმერთო, ნუ მიწყენ ამპარტავნობისთვის, მაგრამ მე რომ არ ვყოფილიყავი, თუმანიშვილის თეატრი არ იქნებოდა. მიშა 10 წელი იყო უთეატროდ. იურიდიული საკითხები არ ეხერხებოდა და მამაჩემის, სიკო დოლიძის, ვიკა სირაძისა და ნათელა ურუშაძის წყალობით მოხერხდა, რომ თუმანიშვილს ჰქონოდა თეატრი. მაინტერესებს, რა გაკეთდა თუმანიშვილის თეატრში ჩემ შემდეგ? ბატონი მიშა სანამ ცოცხალი იყო, ერთადერთი სპექტაკლი მქონდა დადგმული, “ვეფხვი”, 1980 წელს. მერე მე კინოზე გადავერთე. საბედნიეროდ, მე კინორეჟისორი მამა მყავდა, სიკო დოლიძე, და დავიწყე ფილმების გადაღება. რაც მასწავლეს თუმანიშვილმა და მამაჩემმა, ყველაფერი ჩემს ფილმებში ჩავდე. არც ერთის გამო არ მრცხვენია, არც ბატონი მიშას შემდეგ თეატრში დადგმული სპექტაკლების არ მრცხვენია, განსაკუთრებით, “სერობის”, რომელზეც მისმა უწმინდესობამ ბრძანა, ეს სპექტაკლი სულ უნდა იყოს რეპერტუარშიო. სულ მგონია, რომ რაღაც ძალამ დამადგმევინა. ეს იყო პირველი სპექტაკლი, პირველი პრემიერა ბატონი მიშას წასვლის შემდეგ და ერთადერთი იმ წლის განმავლობაში… მაგრამ როცა ღალატზე მოაწერ ხელს, ისეთ სპექტაკლში, როგორიც “სერობაა”, დარჩენის უფლება არა გაქვს. ამიტომ გავაჩერე. იქ არიან ადამიანები, რომლებმაც ჩემს წასვლაზე მოაწერეს ხელი. მიღალატეს, “სერობა” კი ღალატის საწინააღმდეგო სპექტაკლია. მსახიობი რომ ხარ და ყველაზე დიდი წარმატება ჩემმა სპექტაკლებმა და ფილმებმა მოგიტანა, ცოტა გამოიხედე, რა!..არც ერთ რეჟისორს არასდროს თეატრი არ დაუნგრევია. თეატრს ანგრევენ მსახიობები, რომელთაც აქვთ ამბიცია! როცა არ აძლევენ როლს, ბოროტდებიან, საზოგადოებისთვის უვარგისი ადამიანები ხდებიან! იშვიათი გამონაკლისების გარდა.
– არის შანსი, რომ დაბრუნდეთ თეატრში?
– სამხატვრო ხელმძღვანელად? ღმერთმა დამიფაროს. მაშინაც, როცა ვაშაძემ დამნიშნა, ორი კვირის განმავლობაში ვეჭიდავებოდი, არ მინდა-მეთქი! რატომო, მკითხა. ვუთხარი, 1968 წლიდან ამათ ცოცხლად შემჭამეს. ვუკეთებდი, მჭამდნენ, არ ვუკეთებდი, მჭამდნენ. არასოდეს, ორი კაცის გარდა, გიორგი ნაკაშიძისა და ზურა ყიფშიძის გარდა, ჩემთვის მადლობა არავის უთქვამს. გული რომ არ გამსკდომოდა, დიდხანს მიმალავდა ზურა გეწაძე, რომ თეატრში როგორც მიწვეული რეჟისორი ვიყავი. წარმოგიდგენია, შტატგარეშე, როცა შვიდ კაცს არასოდეს არ უნდა შეგვხებოდა შტატიდან გაშვება… და თანაც პირველად მე შემეხო! სულ თავიდან თეატრში ჩემი უახლოესი ადამიანი მივიყვანე და წლების მერე გავიგე, რომ სწორედ მან დამიწყო ძირის გამოთხრა. ვერ ვაპატიე, რადგან არა მარტო მე, თეატრსაც ძალიან დიდი ზიანი მიაყენა. ეს იყო ჩემი დიდი შეცდომა, ჩემი პირადი დანაშაული თეატრის მიმართ. ბევრი ცუდი რამ დატრიალდა მის გამო თუმანიშვილის თეატრში.თეატრში კი არა, ბოლო 20 წელია, საქართველოში არაფერი ხდება ახალი. იმედი მქონდა, რომ 2012 წელს, როცა ვიბრძოდით, ყველაფერი უკეთესობისაკენ შეიცვლებოდა. მაშინ 674 სოფელი მოვიარე 40-გრადუსიან სიცხეში. არაფრით არ მეგონა, თუ ესენი ისევ წამოყოფდნენ თავს. ევროკავშირმა და, ალბათ, ამერიკამაც დააძალა ამათ, რომ “ნაციონალები” დარჩნენ მეორე პოლიტიკურ ძალად. ეს უფრო ამერიკელი რესპუბლიკელების ბრალია. ამათგან განსხვავებით, მიშა ხმაურობდა, ქართველებს გვიყვარს ხმაური, გვგონია, თუ ვინმე ხმაურობს, ესე იგი რაღაცას აკეთებს, ამ დროს კი დიდი საქმეები ხმაურით არასოდეს კეთდება. ყოველთვის კეთდება სიჩუმეში, ჩაკეტილ ოთახში, მაგალითად, აი, ამ მაგიდასთან, როგორც მამაჩემი იჯდა და წერდა სცენარებს. როგორ არ ვთქვა, რომ ირაკლი ღარიბაშვილი ყველაფერს აკეთებს იმისათვის, რომ ომში ჩვენც არ ჩაგვითრიონ და ამ გარეწარ “ნაცებს” გიჟდებიან, ისე უნდათ, რომ ომი დაიწყოს საქართველოში. ღმერთმა დაგვიფაროს!
– ამ გადასახედიდან საკუთარ ცხოვრებას როგორ უყურებთ?…“ კითხვა განაგრძეთ ბმულზე