„ლაზეთის ბულბული“ – ასე უწოდებდნენ ქაზიმ ქოიუნჯუს… მას ზღვისფერი თვალები ჰქონდა. გამხდარი იყო, ხოფას სანაპიროდან სტამბულის გარიყული მარტოსული, მაგრამ მებრძოლი ტალღა _ ლაზისტანიდან გაყოლილი სევდით… ზღვისფერი თვალებით, რომელშიც ლაზისტანის გარდა სამყაროს სევდაც იყო დალექილი… დარცხვნილი ღიმილით მზედალექილ სახეზე… ქაზიმ ქოიუნჯუ _ ეს სახელი ლაზეთშიც და მთელ თურქეთშიც ასოცირდება „დიდოუ ნანასთან”, „ცირასთან“, „სელემინასთან“… მისი მომაჯადოებელი ხმა და ლაზური ჰანგები გულგრილს დღემდე არავის ტოვებს. თუ რა აკავშირებდა ამ ადამიანს საქართველოსთან და ვისგან ეზიარა ის თავდაპირველად ლაზურ ჰანგებს, ამაზე ჩვენი რესპონდენტი, ისტორიკოსი სალომე მურჯიკნელი-დერმე გვესაუბრება.
_ ის „დიდოუ ნანას“ ჰანგებით გააცილეს უკანასკნელ გზაზე. 60 ათასი ადამიანი მიაცილებდა საყვარელ მომღერალს. ზოგი ტიროდა, ზოგი სკანდირებდა მის სახელს, ზოგს უბრალოდ გული მისდიოდა… ქაზიმ ქოიუნჯუ 1972 წელს ხოფის ილჩეში _ სოფელ პანჭოლში დაიბადა. დედამისი _ გურჯი ქალბატონი გახლდათ, მამა _ კი ართვინიდან იყო. ექვსშვილიან ოჯახში, ქაზიმი მეხუთე იყო. ქაზიმს საოცრად უყვარდა მშობლიური სოფელი. ის ბავშვობაში ხშირად დაჰყვებოდა დედას და დას ჩაის საკრეფად. ლაზური ჰანგები გამუდმებით ისმოდა მის ირგვლივ. ასევე საღამოობით ბებიასთან ერთად შაირებს მღეროდა.
_ ჩანს, მუსიკას ბავშვობიდანვე მნიშვნელოვანი ადგილი ეკავა ქაზიმის ცხოვრებაში.
_ ასეა. ის მხოლოდ 7 წლის იყო, როდესაც მანდოლინაზე უკრავდა, 13 წლისა კი უკვე – გიტარაზე. სკოლაში, სახლში თუ სოფელში ლაზური ჰანგებით გაჯერებულ ატმოსფეროში სუნთქავდა და ამ ყველაფერმა მძლავდად გაიდგა ფესვები მის სულში.
