მწერალი ზაალ სამადაშვილი ცხელ ზაფხულთან დაკავშირებით წერს და იხსენებს მისი ახალგაზრდობის პერიოდს, როგორ ებრძოდნენ გასულ საუკუნეში სიცხეებს თბილისში.
“დადგებიან ხოლმე ჩემი ხნის კაცები და დაიწყებენ ლაპარაკს – ასეთი წვიმა, ასეთი ქარი, ასეთი სიცხეები ჩვენ მხარეს არ ახსოვსო და ნათქვამის გასამყარებლად თავიანთ ასაკს მოიშველიებენ – ამდენი წლისა მოვიყარე და ამგვარ რამეს არ მოვსწრებივარო. არადა, რამდენი ცხელი ზაფხული გადაგვიტანია – მე მკითხეთ.ძალიან ბევრი…
ისეთი პაპანაქებები ყოფილა, რომ თაკარა მზისგან დარბილებულ ასფალტში ფეხი ჩამფლობია; ლოგინში ჩაწოლა შეუძლებელი რომ გამხდარა, ღამის გასათევად დედებს იატაკზე დაუფენიათ თხელი ლეიბები. როგორ ვგრილდებოდით? ვენტილატორები მაშინაც იყიდებოდა, ოღონდ ახლანდელებისგან დიდად განსხვავებულები – უშნოები და ხმაურიანები. წყალშიც ვჭყუმპალაობდით, ერთი-ორი მრგვალაუზიანი შადრევანი თითქმის ყველა უბანში გვეგულებოდა. წუწაობისთვის ეზოს ონკანები იყო მისწრება, მოუშვებდი წყალს, მიაჭერდი ხელისგულს მოხრილი მილის ბოლოს და “მორწყავდი” შორიახლოს მყოფებს. კიდევ, ცივი ლიმონათი – მუქი წითელი “კრემ-სოდა”, ღია ქარვისფერი “ლიმონი” და წყაროს წყალივით კრიალა “სიტრო”. და, რა თქმა უნდა, ნაყინი – უბრალო, ათკაპიკიანი “ნაღების” ბრიკეტი, შოკოლადის გარსიანი თხუთმეტკაპიკიანი “ესკიმო” და ვაფლში ჩასმული “ჭიქის”.
ყველაზე გემრიელი “ჭიქის” ნაყინი მარჯანიშვილის მოედანზე, ცნობილ საშაქარლამოსთან იყიდებოდა. გამყიდველს, შუახნის ქალს, რომელიც მუდამ ღიმილით ითვლიდა ჩვენ მიერ გაწვდილ, მუჭში დიდხანს ჭერისგან გაოფლილ მონეტებს, ქრისტინე ერქვა. თავის სახელთან დაკავშირებული ისტორია მისგან მაქვს მოსმენილი, ვიღაცას უყვებოდა: “მე რომ დავიბადე იმ დროს, ბავშვებს რევოლუციონერი ქალების საპატივცემულოდ ან როზას არქმევდნენ, ან კლარასო… ქრისტინეს უფრთხოდნენ, ვერ ჰგუობდნენო… სკოლაშიც და მერეც, მუშაობა რომ დავიწყე, აქტიური კომკავშირლები სულ მეუბნებოდნენ – სახელი გამოიცვალეო… მე კიდევ, მოფიქრებული მქონდა პასუხი და ვეუბნებოდი – ეს სახელი მუშათა და გლეხთა ინტერესების დამცველი მწერლის, ეგნატე ნინოშვილის მოთხრობის გმირის საპატივცემულოდ დამარქვეს და როგორ შეველიო- მეთქი… არამკითხეებისთვის ეს სერიოზული მიზეზი და საბუთი იყო, თავს მანებებდნენო…”
კეთილი ქალი გახლდათ ქრისტინე დეიდა, მანეთი რომ ვერ შეგვეგროვებინა და რამდენიმე, თუნდაც ათი კაპიკი დაგვკლებოდა, მაინც გვაძლევდა ხუთ ნაყინს.” – წერს სამადაშვილი
წყარო: ambebi.ge