ციყვები საყვარელი და მომხიბლავი არსებები არიან. ისინი ბეწვიანი და მოხერხებული არიან. ისინი ძირითადად იკვებებიან თხილით, კენკრითა და მზის ენერგიით – ასე წარმოვიდგენთ ამ ცხოველებს. მაგრამ ცოტამ თუ იცის, რომ ისინი, ისევე როგორც სხვა არსებები, ზოგჯერ სასტიკებიც არიან. ზოოლოგები დიდი ხანია მივიდნენ იმ დასკვნამდე, რომ ციყვის კონკურენცია ძალზე მნიშვნელოვანია და ისინი მზად არიან, პირდაპირი გაგებით, ერთმანეთიც დახოცონ. გარდა ამისა, არ ერიდებიან კანიბალიზმსაც კი.
The National Naturalist- ში გამოქვეყნებულ კვლევაში მეცნიერებმა განაცხადეს, რომ ჩრდილოეთ ამერიკის წითელი ციყვები ხშირად ესხმიან იმ ადამიანებს თავს, რომლებიც მათ სიახლოვეს ხვდებიან.
ალბერტის უნივერსიტეტის მკვლევარი ჯესიკა ჰეინსი შეესწრო ამ აგრესიის ერთ-ერთ გამოვლინებას. ჰეინსმა ეს საქციელი პირველად 2014 წელს შენიშნა. მამალი ციყვი, მივიდა დედალი ციყვის ბუდესთან, სადაც ახალშობილი ჰყავდა, დახედა პატარა არსებას, უეცრად დაკბინა და გაიქცა. პატარა ციყვი ნაკბენებისგან მალევე მოკვდა. ეს უცნაური ქმედება მიზეზი გახდა ციყვების ხასიათის შესწავლის, რამაც მეცნიერები კიდევ ერთ ძალიან უცნაურ დასკვნამდე მიიყვანა – მამალი ციყვები როდესაც დედალი ციყვების ბუდესთან მოხვდებიან და იქ პატარა ახალშობილი არსება დახვდებათ, ყურების საშუალებით ამოიცნობენ, მათი შვილია თუ არა. თუ პატარა მამრი ციყვის შვილი არ აღმოჩნდება, კბენს და ასახიჩრებს მას, ხოლო თუ მისი შვილია, მაშინ ფრთხილად ექცევა და სანამ წამოიზრდება, ხშირად ადევნებს თვალყურს. ეს ყოველივე იმ დნმ-ს ტესტზე დაყრდნობით გამოიკვლიეს, რომელიც მამალ ციყვსა და ახალშობილს შორის არსებობს. მკვდარი ციყვების დეენემი არც ერთხელ დაემთხვა აგრესიული მამრი ციყვების გენეტიკას, ხოლო ყოველი ცოცხლად დატოვებული არსება იმ მამრის შვილი აღმოჩნდა, რომელიც ვერ გაიმეტა ციყვმა მოსაკლავად. როგორც გაირკვა, მამა თავის შვილს ყურების საშუალებით ცნობს, რომელიც გარკვეული ფორმისა და მოყვანილობისაა.
ჰაინესი ამბობს, რომ ადამიანი ჩვეულებრივ ციყვებს შინაური ცხოველების ან მავნებლების მსგავსად ხედავს, მაგრამ სიმართლე ის არის, რომ ციყვი არის გარეული ცხოველი, რომლებიც ყველაფერს აკეთებეს გადარჩენისთვის.