სტიქიურმა უბედურებამ და პოლიტიკურმა რყევებმა მთლიანად შეცვალა საქართველოს ყველაზე მაღალმთიანი რეგიონის მოსახლეობის ცხოვრება.
სვანეთში მეწყერმა ასობით ადამიანი სახლის გარეშე დატოვა. სახელმწიფოს მიერ შემუშავებული განსახლების გეგმის მიხედვით, დაზარალებული ოჯახების უმეტესობა იძულებული გახდა საგვარეულო საცხოვრებელი მიეტოვებინა.
მეწყერის ჩამოწოლამდე ნანული მარგიანი სვანეთში, სოფელ მულახში ცხოვრობდა, სადაც აღნიშნული სტიქიური უბედურების შედეგად 26 ადამიანი გარდაიცვალა, მათ შორის იყვნენ ბავშვებიც. მეწყერმა დაანგრია სახლები.
78 წლის ნანულის ჯერ კიდევ ახსოვს მისი ოჯახის სოფელ უდაბნოში გადასახლების დღე:
„1987 წლის 7 თებერვალს, გამთენიისას ჩამოვედით. დაგვხვდა ძალიან თბილი გარემო: ყველა სახლში ენთო ცეცხლი, გამზადებული იყო ცხელი კერძი და ნემსიდან დაწყებული სხვა საყოფაცხოვრებო ნივთებით დამთავრებული ყველაფერი მომარაგებული იყო,“ – იხსენებს ნანული მარგიანი.
მზის ამოსვლის შემდეგ ახალ საცხოვრებელზე წარმოდგენა შეეცვალა: 35 კილომეტრზე გადაჭიმულ სოფელ უდაბნოში არ იყო წყალი და ხეები. სვანეთის აყვავებული ტყეებისა და თოვლიანი მთების შემდეგ, ეკომიგრანტებისთვის უდაბური ტერიტორია სრულიად უცხო აღმოჩნდა.
“დილას, ფანჯარაში რომ გავიხედეთ და ქარიანი და ტალახიანი, გატყავებული ტრამალი დავინახეთ, ძალიან შევწუხდით. ჩვენ, მთაში, ტყეებით შემოფარგლულ ბუნებაში გაზრდილებს, გაგვიჭირდა შევგუებოდით ხრიოკ გარემოს. ჩემი უფროსი ბიჭი მაშინ მეათე კლასში იყო და ცხარე ცრემლებით ტიროდა – დედა, როგორ დავტოვეთ ჩვენი სახლიო. მაგრამ ადამიანის სიცოცხლის ფასი არაფერია და მაგიტომაც მივატოვეთ ყველაფერი“, – ამბობს მარგიანი.
წყარო: Chaikhana.media.ge , გიორგი როდიონოვი