მომღერალი თემურ წიკლაური თითქმის ნახევარი საუკუნეა სცენაზე დგას. ამ ხნის განმავლობაში მას 200-ზე მეტი სიმღერა აქვს შესრულებილი და რამდენიმე მიუზიკლშიც უთამაშია. თემურ წიკლაურის მტკიცე ხმის უკან დიდი ტრაგედია იმალება. საზოგადოების დიდმა ნაწილმა ალბათ იცის, რომ მას 5 წლის შვილი გიორგი წიკლაური გარდაეცვალა.
აი, როგორ იხსენებს მაშინდელ ტრაგედიას „ივერიის“ სოლისტი:
„1983 წელს ხალხმა უზარმაზარი პატივი მცა და დარბაზში სანთლებანთებული დამხვდა, გიორგის დასაფლავების შემდეგ… საოცარი შეგრძნებაა, როდესაც სცენიდან სანთლებანთებულ მაყურებელს ხედავ. 2500 კაცი სანთლით ხელში რომ იდგა, შემზარავიც იყო და დიდი პასუხისმგებლობაც: ისინი შენ გამო შეწუხდნენ და სულით შენთან არიან, გამხნევებენ – აბა, მიდი ბიჭო, შენ იციო!
შვილის სიკვდილის შემდეგ მისი სულის ძებნა დავიწყე. ყველგან ვეძებდი – დედამიწაზე მოცემულ ყველა ფილოსოფიასა და რელიგიაში. წავიკითხე ყველაფერი: ბუდიზმი, დაოიზმი, მუსლიმანური რელიგიის საფუძვლები. ისევ მართლმადიდებლობასთან მოვედი. მხოლოდ აქ დავმშვიდდი… მივხვდი, უფალმა ჩემი შვილის წასვლით უფრო დიდი რაღაცისთვის მომამზადა… ღმერთს აქვს ნათქვამი – „გსჯი რამეთუ მიყვარხარო“… აქ ჩანს, თუ როგორ აიტანს ადამიანი იმ ტკივილს, რასაც ცხოვრება მოუვლენს. ტკივილის გარეშე არ არის ადამიანი, ჩვენ დედამიწაზე დროის სატარებლად არ მოვსულვართ. სულიერი წვრთნისთვის მოვედით და არა მხოლოდ ქეიფისთვის და ტაშ-ფანდურისთვის…
იყო ჩემს ცხოვრებაში სიჩუმის პერიოდი. სამყარო ჩუმია ჩემს წარმოდგენაში. ის რომ ლაპარაკობს, მღერის, ხმაურობს, სიცოცხლის გამოა ყველაფერი… მაშინ მივხვდი, ბრძოლაა საჭირო მაშინაც კი, სიკვდილი რომ მოვა, ჩაბარება არ არის საჭირო, ხმლით უნდა გაეგებო…“, – ამბობს წიკლაური ერთ-ერთ ინტერვიუში.