“ექიმი რომ მამოწმებდა, ეკრანს უყურებდა და სახე შეეცვალა… მითხრა, ბავშვი რომ გაჩნდება, მის ტირილს ვერ გაიგონებო” – ეკა ტოგონიძის ემოციური ამბავი

ეკა­ტე­რი­ნე ტო­გო­ნი­ძემ “მთა­ვარ არხთან” რუბ­რი­კა­ში “ერთი ამ­ბა­ვი” გა­და­წყვი­ტა შვი­ლის შე­სა­ხებ მო­ე­ყო­ლა. მწე­რალ­სა და პო­ლი­ტი­კოს რატი სამ­ყუ­რაშ­ვილს, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე წლის წინ მძი­მე სენ­თან ბრძო­ლა­ში და­მარ­ცხდა თა­მარ (თუთა) სამ­ყუ­რაშ­ვი­ლი 17 წლის წინ შე­ე­ძი­ნათ. ეკა პე­რი­ო­დუ­ლად წერს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში მო­გო­ნე­ბებს მე­უღ­ლე­ზე, რაც ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში ემო­ცი­უ­რად წა­სა­კი­თხია.

ის­ტო­რია თუ­თა­ზეც არ აღ­მოჩ­ნდა გა­მო­ნაკ­ლი­სი, მწე­რალ­მა ჯერ არ და­ბა­დე­ბუ­ლი შვი­ლის შე­სა­ხებ სა­ო­ცა­რი ის­ტო­რია მოჰ­ყვა.

“მე­ცხრე თვე­ში ვი­ყა­ვი ორ­სუ­ლად, რო­დე­საც ექიმ­თან ბოლო შე­მოწ­მე­ბა­ზე ვი­ყა­ვი. ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყო, მაგ­რამ ექი­მი რომ მა­მოწ­მებ­და, ეკ­რანს უყუ­რებ­და და სახე შე­ეც­ვა­ლა. ვი­კი­თხე, რა ხდე­ბა-მეთ­ქი, არ მი­პა­სუ­ხა. მერე მი­თხრა, არა­ფე­რი, შენ ამა­ზე არ ინერ­ვი­უ­ლო, უბ­რა­ლოდ ბავ­შვი რომ გაჩ­ნდე­ბა, მის ტი­რილს ვერ გა­ი­გო­ნე­ბო, რად­გან ჭიპ­ლა­რი ყელ­ზე ჰქონ­და ორ­ჯერ შე­მოხ­ვე­უ­ლი…

მი­თხრეს რომ ჭიპ­ლა­რი ყელ­ზე ჰქონ­და ორ­ჯერ შე­მოხ­ვე­უ­ლი. მო­მეჩ­ვე­ნა, რომ მე მქონ­და თავი ყულფ­ში გა­ყო­ფი­ლი და ორ­მა­გი კვან­ძი მი­ჭერ­და. ვი­კი­თხე, ხომ შე­იძ­ლე­ბო­და ბავ­შვს თა­ვად გა­მო­ეხ­სნა თავი, მაგ­რამ ამის იმე­დი არ მო­უ­ცი­ათ. ძა­ლი­ან მინ­დო­და მისი პირ­ვე­ლი ტი­რი­ლის გა­გო­ნე­ბა, ასე შე­გე­ბე­ბო­და თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის პირ­ველ წამს. მა­შინ არ იყო პო­პუ­ლა­რუ­ლი თე­ო­რია, რომ ბავ­შვს მუ­ცელ­ში უნდა ელა­პა­რა­კო. ეს ხდე­ბო­და 17 წლის წინ. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მო­მის­მი­ნა. რო­დე­საც და­ი­ბა­და, სა­ნამ და­ვი­ნა­ხავ­დი, ჯერ მისი ხმა გა­ვი­გო­ნე. მჯე­რა, რომ თუ და­უ­ბა­დე­ბელ­მა მო­მის­მი­ნა, მო­მა­ვალ­ში უფრო მო­იკ­რებს ამის ძა­ლას…

ზოგ­ჯერ ჩვე­ნი არა­ვერ­ბა­ლუ­რი კავ­ში­რი, ფიქ­რი, ერ­თმა­ნეთ­თან აღ­წევს. შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს ისე აპა­ტიო რამე, რომ არა­ფე­რი უთხრა. რო­დე­საც ჩემი მე­უღ­ლე გარ­და­იც­ვა­ლა და ბავ­შვს შე­ექ­მნა საკ­მა­ოდ მძი­მე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი პრობ­ლე­მე­ბი, ყვე­ლა ფსი­ქო­ლოგ­მა ქარ­თველ­მაც და უცხო­ელ­მა სპე­ცი­ა­ლის­ტმა მკი­თხა, მინ­დო­და თუ არა ეს ბავ­შვი. მათ­თვის რო­გორც ექი­მე­ბის­თვის, ეს იყო ძა­ლი­ან მნიშვვნე­ლო­ვა­ნი, სა­ი­დან და­ი­წყო მისი არ­სე­ბო­ბა. მი­ვი­ღეთ თუ არა ხელ­გაშ­ლი­ლებ­მა და სიყ­ვა­რუ­ლით.

ძა­ლი­ან ბევრ მნიშ­ვნე­ლო­ვან მო­მენ­ტში მი­კი­თხვას მის­თვის აზრი. ჩვე­ნი შვი­ლე­ბი აღ­მოჩ­ნდნენ ჩვე­ნი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი. ჩვენ მათ არაფ­რით არ ვჯო­ბი­ვართ, გარ­და გა­მოც­დი­ლე­ბით. ხან­და­ხან თა­ვად უნდა წა­ი­ტე­ხონ ცხვი­რი და დარ­წმუნ­დნენ რომ არ ვარ­გა. ჩვენ შო­რის ისი­ნი ბევ­რად მარ­თლე­ბი არი­ან და ეს ამ­ბა­ვი უნდა გვი­ხა­რო­დეს.

ერთხელ ბე­ბი­ამ აკო­ცა ლო­ყა­ზე, იყო ორი წლის. ლო­ყა­ზე პო­მა­და დარ­ჩა და ბავ­შვმა იგ­რძნო და მო­იწ­მინ­და, რა­ზეც ბე­ბომ უთხრა, ჩემ ნა­კოცნს იწ­მენ­დო. უპა­სუ­ხა, არა, გა­და­ვი­ნა­წი­ლეო. ჩემი შვი­ლის­გან ვსწავ­ლობ, რო­გორ არ ვა­წყე­ნი­ნო ადა­მი­ა­ნებს”.

წყარო: ambebi.ge