შოთო სიხარულიძე სამწუხარო ინფორმაციას ავრცელებს და წერს:
“ერთ წამში დანგრეული ბედნიერება…. უფალო გადაურჩინე მეორე შვილი რომ ცხოვრების სიცოცხლის გაგრძელება მის გამო მაინც შეძლონ…. ემიგრანტებო დავმუნჯდი მე ტკივილი , რომელსაც სახელი არ აქვს უზომო და უკიდეგანო სიმწარეა მხოლოდ… ცხოვრება უცებ დიდ კოშმარად დაუსრულებელ ჯოჯოხეთად ექცათ…. ვუსამძიმრებ ოჯახს ამ უმძიმეს ტრაგედიას, არ ვიცი სიტყვები არ მყოფნის რა დავწერო… ნეტა ეს ყველაფერი არ გამეგო შოკირებული ვარ…..
არ ვიცი რას ამბობენ ასეთ დროს თუ კი შეიძლება რამე ითქვას საერთოდ……
ენით აუღწერელ ტკივილის განიცდის ოჯახი…ვუთანაგრძნობთ პირველრიგში დედ-მამას😭💔 როცა გტკივა, ტკივილის მიღმა სხვა არაფრის დანახვა არ გინდათ… როცა ტკივილი სულს გიღრღნის, გძულს მთელი სამყარო… სიცოცხლე გაგიმწარდა დაგიმახინჯდა…. უცხონი ხდებიან ადამიანები… როცა გტკივა, უსაშველობამდე შვილი…არაფერიც არ შეიცვლება უკეთესობისკენ… ტკივილი ის ხიდია, რომლიდანაც შეგიძლია გადახტე და თვითშეცოდების მდინარეში მოიკლა თავი და ის ხიდიცაა, ცხოვრების მორევზე რომ გადახვიდე. პატარა დავიდს ზეცაში ჩაიხუტებს და მოუვლის სამოთხის ანგელოზები 💔🙏😭💔😭🙏💔😭🙏)
“შოთო სიხარულიძე ემიგრანტების არხი”
რა უსამართლოა ცხოვრება. თავიდან ვერ ვიაზრებთ რა ხდება, ადგილს ვერ ვპოულობთ. გარშემო ქაოსია. ბრბო გიახლოვდება, ყველას ყურები აქვს ჩამოყრილი, თვალები ჩაწითლებული, თითქოს
ტიროდნენ. გიახლოვდებიან და ხვდები, რომ ეს ჩამქრალი თვალები, აწეწილი თმები აკანკალებული ხმით წარმოთქმული სიტყვები “მოჰყავთ” ავის მომასწავლებელია. შიში გიპყრობს. წამით გახსენდება, რომ მთელი დღის განმავლობაში, უცნაურად იქცეოდი. სულ იცინოდი. გეკითხებოდნენ “დღეს რა გემართება, ხომ კარგად ხარ-ო”
გახსენდება,რომ ტაძარში შესვლა ვერ გაბედე. ჰო გამახსენდა. ტაძრის შესაავლელთან ვიდექი. ნაბიჯი უნდა გადამედგა, მაგრამ რაღაც მაკავებდა. სწორედ იმ საღამოს. “მე შენ დაგკარგე ანგელოზო”.