ჟურნალისტი, არჩილ გამზარდია:
მამაჩემი რომ გარდაიცვალა, ახალ წელს, ორმოციც არ იყო გასული, ამის მიუხედავად, ნაძვის ხეც დავდგი და ოთახიც მოვკაზმე და არა იმიტომ, რომ მიხაროდა, რადგან მაგ დროს სიხარულის უნარი რა იყო, ისიც კი აღარ მახსოვდა, არამედ იმიტომ, რომ შვილები მყავს და არის დრო და არის დღეები, როდესაც მათ ტკივილი არ უნდა შეეხოთ, უნდა იზეიმონ და გლოვაზე მეტად, ტკბილი ემოციები მიიღონ.
ახლა რაც ხდება, რას ჰქვია, თბილისი საახალწლოდ მოირთოო, დავამძიმოთ ესთეტიკა და შავში შევმოსოთო, ჩემთვის მართლა გაუგებარია. დარდსაც, ტკივილსაც, გლოვასაც თავის ადგილი და მნიშვნელობა აქვს, ან ერთმანეთში რატომ ვურევთ ან ერთ სიბრტყეში რატომ ვაყენებთ. არ ვიცი, გაუგებარია.
ჩვენს გარდა ჩვენი შვილებიც არიან, რომლებსაც ისეც ამ ქვეყანაში იმაზე მეტი მძიმე ემოციებით უწევთ ცხოვრება, ვიდრე მათ ასაკს ვუსურვებდით, ჰოდა, ცოტა მათკენაც გავიხედოთ, ძალიან ბევრ მშობელს საახალწლო სპექტაკლებზე და ღონისძიებებზეც ვერ მიჰყავს შვილები, რადგან სასწაული ფასი აქვს ბილეთებს და ქუჩაში გავლის სიხარული მაინც დავუტოვოთ.
არაა მშვიდობა, არა, ჩვენს ქვეყანაში, მოძმე ქვეყნის ომის გარეშეც არ ყოფილა მშვიდობა ეს წლები, არც ახლაა, მაგრამ ჩვენი თავის იქითაც გავიხედოთ, ბავშვებს მეტი დადებითი განცდა მივანიჭოთ, რაღაც ელემენტარულ და უბრალო სიხარულს შავებით ნუ შევუმოსავთ, თუნდაც სახლში სიკვდილი ტრიალებდეს.