”მხო­ლოდ 5 დღის მერე, ბა­თუ­მის ბულ­ვა­რის ბო­ლოს გარ­დაც­ვლი­ლი ვი­პო­ვეთ…” – რას ყვება ლაშა ღლონტი ოჯახში უმძიმეს ტრაგედიაზე

ბა­თუმ­ში ერთ დროს ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი, საქ­მის მოყ­ვა­რუ­ლი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, კარ­გი გა­რეგ­ნო­ბის მა­მა­კა­ცი ალ­ცჰა­ი­მე­რით და­ა­ვად­და. გარ­შე­მო ყვე­ლას უჭირ­და მისი ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ხილ­ვა… საქ­მე იქამ­დე მი­ვი­და, რომ, ამ და­ა­ვა­დე­ბის წყა­ლო­ბით, ცხოვ­რე­ბა 76 წლის ასაკ­ში ტრა­გი­კუ­ლად და­ას­რუ­ლა. ამ უმ­ძი­მე­სი ამ­ბით მის­მა ოჯახ­მა, ნა­თე­სა­ვებ­მა, სა­ახ­ლობ­ლომ უდი­დე­სი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი სტრე­სი და ტკი­ვი­ლი მი­ი­ღო.

ლაშა ღლონ­ტი: – თა­ვი­დან და­ი­წყო რა­ღაც ში­შე­ბით, მა­გა­ლი­თად, ფან­ჯა­რა რა­ტომ არის ღია? უნდა დავ­კე­ტო. აკ­ვი­ა­ტე­ბე­ბი ჰქონ­და, – სან­თე­ბე­ლა, ტე­ლე­ფო­ნის დამ­ტე­ნი სად არის? – ამას რამ­დენ­ჯერ­მე იმე­ო­რებ­და. შემ­დეგ ღამე სახ­ლი­დან გა­დი­ო­და, საქ­მე მაქვს – მო­ტი­ვით და მალე მო­დი­ო­და. ჯერ ვერ ვხვდე­ბო­დით, რა ხდე­ბო­და… და­ი­წყო ასე­ვე დათ­ვლა, ნივ­თებს ით­ვლი­და… მდგო­მა­რე­ო­ბა თან­და­თან მძიმ­დე­ბო­და, იყო არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რი მოქ­მე­დე­ბე­ბი. საგ­ნე­ბის სხვა­გან და­დე­ბა და და­ვი­წყე­ბა, მეხ­სი­ე­რე­ბის პრობ­ლე­მე­ბი გა­უჩ­ნდა… ბოლო პე­რი­ოდ­ში კონ­ტაქ­ტშიც პე­რი­ო­დუ­ლად შე­მო­დი­ო­და. თა­ვის სამ­ყა­რო­ში იყო. და­ა­ვა­დე­ბა სხვა­დას­ხვა ფა­ზა­ში გა­და­დი­ო­და.
უცებ ისე­თი რამ გა­ახ­სენ­დე­ბო­და და ალაგ-ალაგ რომ გვახ­სოვ­და, რო­მელ­საც თვი­თონ თან­მიმ­დევ­რუ­ლად მო­გიყ­ვე­ბო­და. ასე­ვე ჰყვე­ბო­და ამ­ბებს ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან. მერე ისევ თა­ვის სამ­ყა­რო­ში იკე­ტე­ბო­და… ჩემი მშობ­ლე­ბი ბა­თუმ­ში ცხოვ­რობ­დნენ, მე თბი­ლის­ში ვი­ყა­ვი და ერთ ღა­მე­საც დე­დას გა­ე­პა­რა. მერე და­უ­რე­კავს, რომ გზას ვერ ვპო­უ­ლო­ბო. სად ხარო? – დე­დას უკი­თხავს. აქ შუ­ქე­ბი ან­თია და ზღვა არი­სო, – უპა­სუ­ხია, მაგ­რამ კავ­ში­რი გა­წყვე­ტი­ლა… იმის მერე კავ­შირ­ზე აღარ გა­მო­სუ­ლა. ვე­ძებ­დით პო­ლი­ცი­ის დახ­მა­რე­ბით მთელ აჭა­რა­ში, მათ შო­რის, ქუ­თა­ის­შიც, თბი­ლის­ში…
ყვე­ლა­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა იყო ჩარ­თუ­ლი… მხო­ლოდ 5 დღის მერე, ბა­თუ­მის ბულ­ვა­რის ბო­ლოს გარ­დაც­ვლი­ლი ვი­პო­ვეთ, გზა შეშ­ლია, აქეთ უნდა წა­მო­სუ­ლი­ყო და იქით წა­ვი­და. იქ კი მო­სახ­ლე­ო­ბა და სა­მან­ქა­ნო გზაც მთავ­რდე­ბა… ვლო­ცუ­ლობ­დი, რომ ცხე­და­რი მა­ინც მე­პო­ვა, რად­გან და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი უშე­დე­გო ძებ­ნის შემ­დეგ ვხდე­ბო­დი, რომ გარ­დაც­ვლი­ლი იყო… ან ზღვამ რომ არ წა­ი­ღო… იმ ად­გი­ლას სა­დაც ვი­პო­ვეთ, ჭა­ო­ბია, მაგ­რამ ხან­და­ხან ზღვა გად­მო­დის, მაგ­რამ იმ დროს ადი­დე­ბუ­ლი არ იყო… შე­საძ­ლოა ფეხი და­უს­რი­ალ­და, გა­და­ვარ­და, იქი­დან ვე­ღარ ამო­ვი­და და გული გა­უ­ჩერ­და… ამის წარ­მოდ­გე­ნაც კი მზა­რავს… განაგრძეთ კითხვა…