65 წლის შუშანა დეკანაძეს წასასვლელი არსად აქვს. ათი დღეა, რაც მძიმე ავადმყოფობის შემდეგ, მეუღლე გარდაეცვალა და სრულიად მარტოდ დარჩა.
მას არც სამუშაო აქვს, არც სოციალური შემწეობა და არც თავშესაფარი.
„ბათუმში ჩემი მეუღლე წყალმომარაგების სამსახურში მუშაობდა მძღოლად, ხელფასი დაბალი ჰქონდა და ძლივს გვყოფნიდა. მეც, ხან ფაბრიკაში ვმუშაობდი, ხან სად და ასე გაგვქონდა თავი. გვყავდა შვილიც, თუმცა ცხრა თვის იყო, როცა გარდაიცვალა.
ქირის გადახდა ძალიან გვიჭირდა. ერთი ძმა მყავდა, რომელსაც ბინა ჰქონდა. შვილი არც მას ჰყავდა და შემომთავაზა, გადმოდი ჩემ ბინაში საცხოვრებლადო. 1999 წელს ძმა გარდამეცვალა და ერთი წლის შემდეგ, რძალმა გარეთ გამომაგდო.
სასამართლომ მემკვიდრედ რძალი ჩათვალა და ასე დავრჩით ქუჩაში მე და ჩემი მეუღლე ისევ…
„ხან ერთ ნაქირავებში ვიყავი, ხან მეორეში, ძალიან რთული დღეები გამოვიარეთ. აღარ ვიცოდი ავადმყოფი ქმარი სად წამეყვანა…
პენსია მაქვს 280 ლარი და ეგ არის. ერთი პერიოდი სოციალური დახმარება მქონდა და ისიც მომიხსნეს“, – ამბობს შუშანა ბებო. კითხვა განაგრძეთ ბმულზე.