„ოზურგეთში, დილაადრიან, თეატრის მოედანზე თუ მიმდებარედ, ტროტუარზე ან “ჭადრების ბაღში” ხშირად დაინახავთ შავებით მოსილ ქალბატონს. მას ერთ ხელში მუდამ ჯამი უჭირავს, მეორე ხელში კი მარცვლეულით სავსე პოლიეთილენის პარკი. იგი დილის ცხრა საათამდე უკვე გამოდის რუსთაველის ქუჩაზე მდებარე საცხოვრებელი სახლის თაღქვეშ და მტრედებს “თავის ენაზე” უხმობს.
მერე მოედნის შუაგული ივსება ამ იდუმალი ფრინველების გუნდით და ქალბატონი ნადიაც გულუხვად უყრის თავისი პენსიის დანაზოგით ნაყიდ მარცვლეულს.
– ყოველ დილით ვაპურებ ჩემს მტრედებს. უკვე მერამდენე წელია, ასე ვარ. დილით არასდროს დამიტოვებია მშიერი. ოზურგეთის ბაზარში ვყიდულობ მარცვლეულს, მომაქვს. რაც უნდა გაძვირდეს, მაინც ვუყიდი და ვაჭმევ. ისინი მშიერი კი არ დაიხოცებიან. თუმცა, ეს ასე მოხდა. განგების ნებაა, რომ მე ამ მტრედებს ვუვლი. მე ამათ ჩემს ქათმებს ვეძახი. მიუსაფარი ძაღლები კი ჩემი ღრუტუნებია. სანამ ვიცოცხლებ, ასე დავაპურებ ყველას…“ კითხვა განაგრძეთ ბმულზე.