დოჭუ – კლდის ქიმზე “ამოსული” მეომართა სოფელი

სო­ფე­ლი დო­ჭუა, მდე­ბა­რე­ობს აღ­მო­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, კა­ხე­თის მხა­რე­ში, ახ­მე­ტის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ში, ის­ტო­რი­ულ მხა­რე თუ­შეთ­ში, ჩაღ­მა თემ­ში, თუ­შე­თის ალზ­ნი­სა და პი­რი­ქი­თი ალაზ­ნის წყალ­გამ­ყოფ მაკ­რა­ტე­ლას ქე­დის სამ­ხრეთ კალ­თა­ზე, ზღვის დო­ნი­დან 2050 მეტრზე.

დო­ჭუს, რო­გორც გვი­ა­ნი შუა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ნა­გე­ბო­ბას, კულ­ტუ­რუ­ლი მემ­კვიდ­რე­ო­ბის ძეგლის სტა­ტუ­სი მი­ე­ნი­ჭა. შე­სა­ბა­მი­სი ბრძა­ნე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რუ­ლი მემ­კვიდ­რე­ო­ბის დაც­ვის ეროვ­ნუ­ლი სა­ა­გენ­ტოს დი­რექ­ტორ­მა 2016 წლის 28 ოქ­ტომ­ბერს გა­მოს­ცა. სა­მარ­თლებ­რი­ვი აქ­ტის მი­ხედ­ვით, გა­ნი­სა­ზღვრა ძეგლის ზუს­ტი სა­ზღვრე­ბიც. სო­ფელ­ში გვხვდე­ბა 6 კულ­ტუ­რუ­ლი მემ­კვიდ­რე­ო­ბის უძ­რა­ვი ძეგლი.

სო­ფე­ლი დოჭუ სამ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი სახ­ლე­ბით და აივ­ნე­ბის სი­უხ­ვით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. დოჭუ გა­შე­ნე­ბუ­ლია კლდის ქიმ­ზე. მას მწვერ­ვალ­ზე “ამო­სულ” მე­ო­მარ­თა სო­ფელ­საც უწო­დე­ბენ.

დო­ჭუ­ე­ლებს ბა­ტო­ნი არ ჰყო­ლი­ათ, მათი მი­სია იყო ამ მწვერ­ვა­ლი­დან მტე­რი პირ­ვე­ლებს შე­ემ­ჩნი­ათ, პირ­ვე­ლე­ბი შეჰბ­მოდ­ნენ და ან გა­ე­მარ­ჯვათ, ან და­ხო­ცი­ლიყ­ვნენ, ასე გა­და­ერ­ჩი­ნათ ისი­ნი, ვინც მათ უკან იყ­ვნენ. სწო­რედ ამ მი­სი­ის შე­სას­რუ­ლებ­ლად იყო, რომ აქ დე­დე­ბი ხელ­საქ­მი­სას მი­წა­ში პა­ლოს ასობ­დნენ და ზედ ახალ­ფე­ხად­გმულ ჩვი­ლებს აბამ­დნენ, რომ სად­მე არ წა­ბა­ჯ­ბა­ჯე­ბუ­ლიყ­ვნენ და კლდე­ღრე­ში არ გა­და­ჩე­ხი­ლიყ­ვნენ. ფეხ­მო­მაგ­რე­ბუ­ლებს კი უკვე ხმლის ქნე­ვა­ში ავარ­ჯი­შებ­დნენ, რაც მეტი ნაჭ­დე­ვი ექ­ნე­ბო­და ტან­ზე, მით უკე­თე­სი ვაჟ­კა­ცი იყო! იმა­საც ამ­ბო­ბენ, პა­ლო­ზე ბაწ­რით მიბ­მუ­ლი ბავ­შვის ხელ­ში აყ­ვა­ნის უფ­ლე­ბა, რაც უნდა ეტი­რა, თუ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არ იყო, არა­ვის ჰქონ­დაო. იმი­ტომ, რომ ად­გილ­ზე ყოფ­ნას შეჩ­ვე­ო­და, ად­გი­ლის ფუძე არ მი­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. განაგრძეთ კითხვა

წყარო – ambebi.ge