3 აგვისტოს, შოვის სტიქიის დროს დაკარგული გვანცა ბუბაშვილის ცხედარი იდენტიფიცირებულია.
გვანცას მამიდა სოციალურ ქსელში ემოციურ სტატუსს აქვეყნებს და წერს:
“ვუსამძიმრებ ტკივილიან საქართველოს… შოვის ტრაგედიისას გარდაცვლილთა ოჯახებს… და ტკივილს, რომელსაც გვანცა ჰქვია დღეს გისამძიმრებთ ჩემებო.
ის მოხდა, რისიც ასე მეშინოდა… თავიდანვე… საწყისიდანვე მჭამდა ეს შიში… გონება კი ებრძოდა… მაგრამ…
იმ საღამოს გოგოების ხმა ისმოდა ეზოშიო, გადავრჩით, ჩვენ გადავრჩითო, გარეთ გაუხედავთ და არავინ დახვედრიათ…
ვაიმე გვანცა… ვინ იცის, თქვენც კი ვერ მოასწარით გააზრება, რა მოხდა… და… ისევ შევუძახე ჩემს თავს, ალბათ ვინმე სხვა გოგოები იყვნენთქო…
გავაგრძელე ისევ შინაგანი ხმის მოსმენა, შენც ხომ მიმეორებდი ცოცხალი ვარო…
მამიდას სიცოცხლე… ზოგჯერ კი ვფიქრობდი, სული ხომ უკვდავია და ამას ხომ არ მეუბნებათქო…
და მერე მაინც… მთელი სხეული მტკივა… თან ვარ და თან არ ვარ… ღრიალი მინდა… ვერ ვყვირი… ხალხია…უცხო ხალხი…
გაგიჟდაო, რომ იფიქრონ, არ მაღელვებს… ბავშვები ცხოვრობენ დაბლა და არ მინდა შევაშინო…
ნეტავ ბედნიერი ყოფილიყავი და დიდხანს ამიერში… ჩემი უშენობის ტკივილი რა სათქმელია…
მონატრება მახრჩობს… მაგრამ… იმედია, რომ შევხვდებით… შევხვდებით რაჭაში… მოწამებრივი გზა გაიარეთ… საშინელი ტკივილი და ანგელოზებად აფრინდით ზეცად… ყველა ცოდვისგან განმოსილები და დაფლეთილი, ნაგვემი სხეულებისგან თავისუფლები ზეციურ სამყოფელში გადაინაცვლეთ…
რაჭის ანგელოზებო ღმერთს ებარებოდეთ…
გვანცა, მამიდა, მონატრებულ მამას ჩაეხუტები… ყველა ფარდა და კედელი დაიმსხვრა იმერსა და ამერს შორის…
ჩემო ჭკვიანო და ტკბილო გოგო შეხვედრამდე. მიყვარხარ მამიდა უკიდეგანოდ… ჩემო გვანცა… ჩემო სიცოცხლე… მაპატიე ეს მცირედმორწმუნეობა დღეს…
ალბათ ღმერთიც გამიგებს ამ სიმწარეს რასაც განვიცდი… ოდესმე ხომ შემცირდება ეს მანძილი მიწიდან ცამდე… დრო… რომელიც შეუძლებლობის შესაძლებლობას მასწავლის…
…ჩვენთვის 3 აგვისტო არ დასრულებულა… ამ დროში დავრჩით… ამ ტკივილით უჩვენოდ გრძელდება დღეთა სვლა… საქართველოს „შენ ვინ მოგცა, შვილი დასაკარგავი“, – წერს ნინო ტაბატაძე სოციალურ ქსელში.