მწერალი გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს:
“მე არ ვიცი, როგორია მეგრულ ენაზე ბიბლიის თარგმანი, თუმცა დაბეჯითებით მგონია, რომ პოლემიკის ერთადერთი საგანი მხოლოდ ეს – ტექსტის ხარისხი უნდა იყოს და არა საკუთრივ ფაქტი. ტოტალიტალური პრიმიტიულობის საგანგაშო ინერციის ნიშანია ადამიანის დაძრახვა ღმერთთან მედიაციის საშუალების არჩევანის გამო, მაშინ, როდესაც არათუ ადამიანი, არამედ ,,ყოველი სული აქებდეს უფალსა”. მეგრული უძველესი ენაა, სიზუსტესთან ახლო ვარაუდით – ქართველური და ამგვარი მრავალფეროვნება მხოლოდ უნდა გვახარებდეს. არსებობს მეგრული ლოცვა, შელოცვა, სიმღერა და ლექსი – გვაშინებს? წესით – არა. როგორც აკაკი შანიძემ თქვა ერთხელ; სირცხვილი ის კი არ არის, რომ მეგრელი და სვანი, შესაბამისად – მეგრულად და სვანურად მეტყველებენ ხოლმე, არამედ ის, რომ დანარჩენმა ქართველებმა არ ვიცით ეს ენები. ხოლო რაც შეეხება ხელოვნურ ჭმუნვას, თითქოს რამე ირიბი საფრთხის ნიშანია თარგმანი, ეგ დარდი უფრო იმ ქუჩებს და ბარებს უნდა ეკუთვნოდეს, სადაც მხოლოდ უცხო ენა გვეგებება უკვე დიდწილად – ენა, რომელზეც დაიწერა კანონი, იმ ქართულის გაუქმების შესახებ, ახლა რომ საკუთარი თავისგან ,,ვიცავთ.” აგერ – 50 წლის წინ.
ჰოდა, ეგეთი მიდგომები და აზრები – ვაშინერს. სხვა დანარჩენი – ვამკანონა.”